در معرفی این کتاب عنوان شده است: با همه دشواری‌ها و ظرافت‌هایش شیرین‌ترین کار عالم تربیت است و مهم‌ترین بستر تربیت خانواده. خانواده اگر خانواده باشد، تربیت شیرین می‌شود و طبیعی. همان‌طور که ما نفس می‌کشیم، در خانواده هم تربیت می‌شویم بی‌آن‌که به آن فکر کنیم و بدانیم چه می‌شود. خانواده‌ای که در آن چون حسین (ع) تربیت می‌شود و خانواده‌ای که حسین(ع) تشکیل می‌دهد سرشار از این شیرینی است. حسین (ع) ۵۷ سال در این جهان زیست و ما تنها به شش ماه پایانی این زندگی می‌پردازیم. درست این است که ما اول از حدیث حیات او شروع کنیم و حسین (ع) را در خانواده به عنوان فرزند، برادر، همسر و پدر ببینیم و از رفتار او برای خانواده خود الگوبرداری کنیم.
محمد صحتی سردرودی در کتاب «پدری به نام حسین(ع) » به بیان مهارت‌های تربیتی پیشوای سوم شیعیان در خانواده پرداخته و به گونه‌ای دیگر به زندگی او نگریسته است. نگاهی که انتقال آن به مخاطب سبب می‌شود تا حسین (ع) پیوسته سرلوحه زندگی‌اش قرار بگیرد و معنای مهر و مهربانی، محبت و زندگی عاشقانه در سایه‌سار دلدادگی به زن و فرزند را از او بیاموزد.
در بخشی از کتاب هم آمده است: متاسفانه تاریخ گزارش چندانی از رفتار امام حسین (ع) با فرزندانش در خانه و با خانواده به دست نمی‌دهد. تنها نمونه‌ای که ما در ارتباط با فرزند بزرگش امام سجاد (ع) یافتیم روایت کوتاهی است که نقل می‌شود که حضرت پسرش علی را وقتی که خردسال بود به آغوش خویش کشید، نخست میان دو چشمش را بوسید و سپس گفت: پدر و مادرم به فدایت! چه بوی خوبی داری و چقدر زیبایی؟!
ممکن است درباره این روایت برخی بگویند چه ضرورتی به نقل این حدیث بود؟ بالاخره هر پدری فرزند خردسال خود را می‌بوسد و مهرش می‌ورزد! در پاسخ گفته می‌شود که افزون به لزوم یادآوری، بایسته است توجه کنیم که قوام یک زندگی سالم و اخلاقی، با مهر و محبت تحقق می‌یابد و ابراز این مهم در رفتار و گفتار انسان کامل چونان حسین (ع) می‌تواند برای ما بسیار آموزنده باشد.
