پرونده روزنامه نگاری ملک الشعرای بهار

محمد تقی بهار(ملک الشعراء)
اولین روزنامه نگار بومی خراسان

در ۱۶ آبان ۱۲۶۵ ( ۱۳۰۵ قمری) در مشهد به دنیا آمد. پدرش میرزا محمدکاظم صبوری، ملک‌الشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه، به بهار رسید. در بیست سالگی به صف مشروطه‌طلبان خراسان پیوست و به انجمن سعادت خراسان راه یافت. اولین آثار ادبی-سیاسی او در روزنامه خراسان بدون امضاء به چاپ می‌رسید.  ملک الشعراء  در  ۱۳۲۸ ق. روزنامه نوبهار را که ناشر افکار حزب دموکرات بود، منتشر ساخت. این روزنامه پس از چندی به دلیل مخالفت با حضور قوای روسیه در ایران و مخاصمه با سیاست آن دولت، تعطیل شد. او بلافاصله روزنامه تازه‌بهار را تأسیس کرد. این روزنامه در محرم ۱۳۳۰ به امر وثوق الدوله، وزیر خارجه تعطیل و بهار نیز دستگیر و به تهران تبعید شد. در ۱۳۳۲ از حوزه انتخابیه درگز به نمایندگی مجلس سوم شورای ملی انتخاب شد. یک سال بعد دوره سوم نوبهار را در تهران منتشر کرد و در ۱۳۳۴ انجمن ادبی دانشکده و نیز مجله دانشکده را بنیان گذاشت. در مجلس پنجم بهار در صف مخالفان جمهوری رضاخانی جای گرفت و معتقد بود مردم نتیجه چنین جمهوری را دیکتاتوری می‌بینند. با استقرار سلطنت رضاشاه، او هوشمندانه از سیاست کناره گرفت. با سقوط رضاشاه در شهریور ۱۳۲۰، بهار مجدداً به فعالیت سیاسی و اجتماعی روی آورد. روزنامه نوبهار را دوباره منتشر کرد و کتاب تاریخ مختصر احزاب سیاسی را در سال ۱۳۲۲ نوشت. بهار در روز دوم اردیبهشت ۱۳۳۰، در خانه مسکونی خود در تهران زندگی را بدرود گفت و در شمیران در آرامگاه ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.

اولین رونامه ای که ملک الشعرا با آن همکاری داشت.

روزنامه نوبهار چاپ تهران

مجله دانشکده