نمایی از قالی‌بافان در مشهد قدیم به‌روایت پایان‌نامه‌ای به‌یادگارمانده از دهه ۳۰ خورشیدی

هما سعادتمند

نقش ترنج، عطر رُناس می‌دهد و پس زمینه لاجوردش در چشم‌های بُراق زنی شلیته پوش حل شده است. زنی که گل‌های دامنِ چین دارش، راهی به باغِ قالی پیدا کرده است و با سرانگشتِ ابریشمی دفتینه می‌کوبد. صدای تاری غریب از طاقیِ دیوار‌ها پایین می‌ریزد و با نور می‌رقصد. رمه آهو‌ها، رج به رج از تار و پودِ دار بالا می‌روند و گلستانِ سنبله‌ها را زیباتر می‌کنند؛ این تصویر را سال‌ها پیش به عینه در یکی از خیابان گردی هایم در کوچه‌های مشهد قدیم دیدم، درست زیر سقف آجری کاروان سرای عباسقلی خان که پیش از، از سکه افتادنش، جای تماشای رنگین کمانِ کلاف‌های نخ و نقشینه‌های شطرنجی قالی مشهد بود. همه این خاطره ها، اما در همین روزها، یعنی خرداد سالِ ۱۴۰۰ خورشیدی وقتی در سرم دوره شد که گوشه یکی از قفسه‌های «کتابخانه تخصصی تاریخ در مرکز اسناد آستان قدس رضوی» به پایان نامه‌ای قدیمی برخوردم که موضوع آن «تاریخ قالی بافی در مشهد» بود... فایل pdf