شهادت حضرت امام علی النقی الهادی(ع)( 254-ق)

مدت امامت آن بزرگوار سی و سه سال است. هفت ساله بودند که پدر بزرگوارشان امام جواد(ع) به شهادت رسیدند و امامت به ایشان منتقل شد. سیزده سال در مدینه بودند که به دستور متوکل عباسی ایشان را به بغداد بردند و مدت بیست سال در آنجا بودند، تا اینکه مسموم و شهید شدند. این مدت بیست سال را این امام بزرگوار گاهی در زندان با شکنجه، گاهی زندان عادی و گاهی هم آزاد بودند که زیر نظر شدید بودند و این مدت را با مشقت و ظلم بنی‌عباس گذراندند.
حضرت هادی(ع) در دوران کسی زندگی کرد که امیر المومنین(ع) در نهج البلاغه، او را شقی‌ترین خلفای بنی‌عباس شمرده است. حضرت هادی(ع) با کسی بود که نه فقط حضرت را زندانی می‌کرد و در مقابلش قبر می‌کند و در زندان تاریک او را نگاه می‌داشت؛ بلکه آب به قبیر ابی عبدالله الحسین(ع) بست و آنجا را شیار کرد و قبر امام حسین(ع) را خراب نمود، و هر که به زیارت امام حسین(ع)  می‌رفت، دست او را قطع می‌کرد. راستی باید گفت متوکل عباسی از شقی‌ترین خلفای بنی‌عباس است.
حضرت هادی(ع) ناظر کارهای او بود و جز صبر چاره‌ای نداشت. بارها دستور داد که نصف شب به خانه حضرت هادی(ع) بریزند و آنچه در خانه است را ببرند. متوکل کرامت‌ها و معجزه‌ها از حضرت(ع) می‌دید، ولی توجهی به آنها نمی‌کرد، تا بالاخره به واسطه توهینی که به حضرت نمود، از دنیا رفت. این امام بزرگوار(ع) در سال254 سوم رجب به دست معتز عباسی مسموم و شهید گردید.
 منبع: زندگاني چهارده معصوم عليهم‌السلام/ حسين مظاهري؛ پاورقي ولي فاطمي.- تهران: پيام آزادي، ‎۱۳۷۴.