14 اسفند/ روز احسان و نیکوکاری

آنجا که نیکی کنی، در حالی که خود نیازمندی و احسان کنی، در حالی که خود بی‌بهره‌ای ایثار و دیگران را بر خود مقدم داشتن، برترین درجه احسان و بلندترین مرتبه شرافت و بزرگ‌منشی یک انسان است.
مولای متقیان علی علیه‌السلام می‌فرماید: (( آن‌که دیگران را بر خود مقدم دارد و از آن چه بدان نیاز دارد، ببخشد، در جوانمردی و فضیلت، به اوج کمال رسیده است.))
روز احسان و نیکوکاری که این صفت، به طور جمعی و بدون روبه رو شدن با شخص نیازمند انجام می‌شود، فرصت باارزشی است برای به جا آوردن این عبادت، بدون هیچ گونه آفت احتمالی که ممکن است در موارد دیگر، گریبان‌گیر انسان نیکوکار شود.
احسان به دیگران و انفاق به هم‌نوعان، خلاهای اجتماعی را که به واسطه نیازمندی حاجتمندان به وجود آمده، از بین می‌برد. فلسفه اصلی نیکوکاری و نیکی به دیگران، رابطه‌ای دقیق و ظریف با(( ساخته شدن)) و تربیت انسان دارد. فلسفه دستور به احسان و نیکوکاری، انسان‌سازی است؛ چرا که انسان‌ها در سایه فضیلت‌هایی چون گذشت، بخشش، ایثار و هم‌دلی، روح انسانی می‌یابند و انسان شدن، نهایت کمال معنوی است.
خدای متعال پرداخت صدقه و احسان این‌گونه را، موجب پاکیزگی و تزکیه انسان معرفی فرموده و خطاب به پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله می‌فرماید: (( ای رسول، از مومنان صدقات را دریافت دار تا بدان، نفس‌های ایشان را مطهر و پاکیزه سازی.))