شهادت حضرت امام موسی کاظم(ع)

آن گونه که در(( محاسن)) برقی آمده است، مادر ایشان بنا بر احتمال از مردم اندلس بود و در مرتبه بالا و والای زهد و صلاح قرار داشت.
امام کاظم(ع) سومین یا چهارمین فرزند امام صادق(ع) است. امام بیست سال از زندگی خود را کنار پدر گذراند و ناظر بود که دانشمندان پیر و جوان از سراسر جهان به مدینه می‌آمدند و در محضر پدر بزرگوارش تجمع می‌کردند و عده‌ای به فراگیری دانش مشغول بودند و گروه دیگری در خصوص توحید، تشبیه، قدر و امامت با امام صادق(ع) به مناظره می‌پرداختند. امام کاظم(ع) در این مدت بیست ساله از محضر پدر بزرگوارش علوم و اسرار امامت را آموخت و در همان سنین، شگفتی و تحسین دانشمندان را برانگیخت.
امام کاظم(ع) بارها در زمان خلافت چند پادشاه به بغداد احضار شد و به بند و زندان درآمد و آزاد می‌شد، اما روزگاری را که آن حضرت در دوران هارون به سر برد، سخت‌ترین دوران حیات او بود. هارون تمام تجهیزات خود را برای کنترل حرکات آن حضرت به کار گرفت. در آغاز خلافتش بارها امام را به بغداد فرا خواند و او را به زندان افکند و پس از مدتی او را آزاد ساخته و چنین وانمود می‌کرد که او را محترم و گرامی می‌دارد. این امام بزرگوار در سال 183 ه.ق در زندان(( سندی بن شاهک)) بغداد به دستور هارون به شهادت رسید.
منبع: سکوت و فرياد موسي بن جعفر (ع)/ علي پورحسيني.- مشهد: ضريح آفتاب، ‎۱۳۹۰.