ولادت حضرت امام حسین(ع)( 4هق) و روز پاسدار

عمر پر برکت آن حضرت پنجاه و هفت سال است. در سوم شعبان سال چهارم هجرت متولد  شد، و در دهم محرم الحرام سال شصت و یکم از هجرت، در کربلا به دست لشکریان یزید بن معاویه شهید گردید.
شش ساله بود که جد بزرگوارش از دنیا رفت. سی سال با پدر بزرگوار خود زندگی کرد و ده سال بعد از شهادت پدر، با برادر بزرگوارش بود و ده سال هم مدت امامت آن حضرت(ع) است.
امام حسین(ع) علاوه بر فضایل حسبی و نسبی که همه اهل بیت دارا هستند، امتیازهایی هم در میان اهل بیت(ع) دارند. اولین امتیاز این است که ائمه طاهرین(ع) همه از صلب او هستند. از این جهت روایاتی از رسول اکرم(ص) آمده است که به این امتیاز اشاره شده است.
دومین امتیاز این است که تداوم حیات اسلام مرهون شهادت این امام بزرگوار است. سومین امتیاز این امام(ع) شعله‌های محبت او در دل‌ها است.
چهارمین امتیاز ابی عبدالهه الحسین(ع) این است که در تربت او شفا است و استجابت دعا در حرم مطهر او از نظر روایات، قطعی است.
امتیاز پنجم که امتیاز بزرگی است، آن است که امام حسین(ع) عشق و فداکاری و گذشت را در راه خدا به طور عملی معنی کرد، و باید گفت اگر کار امام حسین(ع) در روز عاشورا نبود، بسیاری از مفاهیم و لغات را نمی‌شد معنی کرد.
قیام ابی عبدالله(ع)، قیام نظامی نبود؛ بلکه قیام عاطفی و تبلیغی بود. امام(ع) نمی‌خواست شخص یزید و یزیدها را بردارد؛ بلکه می‌خواست شخصیت یزید و بنی‌امیه و بنی‌مروان
را نابود کند؛ مردم را بیدار کند، مردم را به حکومت بشوراند، مردم را از حکومت متنفر کند. از این جهت بطور مخفی از مدینه بیرون رفت و وقتی مردم فوج فوج به مکه می‌آمدند، او از مکه حرکت کرد. در روز عاشورا علاوه بر اینکه گاهی بدون اسلحه به میدان می‌رفت و سخنرانی عاطفی و تبلیغی می‌نمود، گاهی قرآن را به میدان می‌برد و آنان را به قرآن قسم می‌داد که بیدار شوند.
امام حسین(ع) کودک شیرخوارش را نیز به میدان برد که او را روی دستانش شهید کردند، و سرانجام موجی در کربلا ایجاد کرد که عصر عاشورا تاثیر نهاد و اختلافی در میان لشکر یزید پدید آمد.
منبع: زندگاني چهارده معصوم عليهم‌السلام/ حسين مظاهري؛ پاورقي ولي فاطمي.- تهران: پيام آزادي، ‎۱۳۷۴.