31 اردیبهشت/ روز اهدای عضو، اهدای زندگی

انتقال اعضای یک فرد به فرد دیگر برای نجات زندگی یا بهبود کیفیت زندگی وی را اهدای عضو  می گویند. اهدای عضو می تواند از افراد زنده (در مورد کلیه و یا اهدای قسمتی از کبد یا ریه بزرگسالان به فرزندانشان) یا از افراد دچار مرگ مغزی و یا از افراد مرگ قلبی در شرایط خاص و با تجهیزات و تمهیدات ویژه انجام شود.
اعضای قابل اهدا شامل قلب ، ریه ها ، کبد ، روده ها ، لوزالمعده و کلیه ها می باشند. علاوه بر این اعضا، برخی از بافت های بدن نیز قابل پیوند می باشند. با اهدای قرنیه چشم به فردی که دچار صدمه شدید چشم شده، می توان بینایی را به او بازگرداند. تاندون و غضروف باعث بازسازی اعضای آسیب دیده مربوطه می شوند. پیوند استخوان می تواند مانع قطع عضو در سرطان استخوان شود. دریچه قلب برای کودکان با بیماری مادرزادی دریچه ای و بزرگسالان با دریچه آسیب دیده به کار می رود. پیوند پوست نجات بخش بیماران با سوختگی شدید می باشد. پیوند مغز استخوان تنها درمان ممکن در بعضی از سرطان های خون می باشد. برخلاف عضو، بافت می تواند تا 24 و یا حتی 48 ساعت بعد از مرگ فرد اهدا شود و حتی می توان آن را برای مدت های طولانی نگه داشت.
همه اهدا کنندگان عضو از نظر ایدز ، هپاتیت ، ویروس های مشابه و یک سری بدخیمی ها مورد بررسی قرار خواهند گرفت. خلاصه آنکه هر فرد دچار مرگ مغزی می تواند با اهدای اندام های حیاتی خود جان 1 تا 8 نفر را از مرگ حتمی نجات دهد و با اهدای بافت و نسوج خود 1 تا 53 نفر را از معلولیت رهایی بخشد.

منبع: سایت تبیان