ولادت امام جعفر صادق (ع) ( 83 ه.ق) موسس مذهب جعفری
ام فروه دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر است. قاسم با امام سجاد( ع) پسر خاله بودند و از فقهای برجسته شیعه و از اصحاب مورد اطمینان امام سجاد( ع) به شمار می‌آمد. ولادت این امام بزرگوار در 17 ربیع الاول سال 83 هجری در مدینه می‌باشد. امام صادق( ع) قبل از امامت در همان دوران نوجوانی و جوانی، شباهت کامل به پدرش حضرت باقرالعلوم( ع) داشت، او آیینه تمام نمای پدر بود، چهره‌ای همچون چهره رعنای پدر و خلق و خویی همچون خلق و خوی زیبای او را داشت. سیمای آن بزرگوار در همان زمان نمایانگر آن بود که جانشین پدر خواهد شد و مانند پدر شایسته مقام امامت است.
در میان امامان معصوم (ع)، برای هیچ کدام همانند امام صادق (ع) فرصت و شرایط مساعدی پیش نیامد تا بتوانند در سطح وسیع به انقلاب فرهنگی بپردازند و با تشریح فرهنگ غنی و پر مایه اسلام؛ تاسیس دانشگاه‌ها و مدارس، بر گسترش اسلام بیفزایند و ناآگاهان را از اطراف متوجه اسلام کنند.
در زمان امام صادق( ع) به خاطر کشمکشها و رودر رویی بنی‌امیه و بنی‌عباس و اشتغال آنها به خود، چنین فرصتی به دست آمد. آن بزرگمرد علم و عمل، از این فرصت استفاده کامل کرد و اسلام و فقه آن را از دیدگاه ائمه اهل بیت( ع) جانشینان حقیقی رسول خدا( ص) معرفی نمود و با تربیت شاگردان بسیار و برجسته( در حدود چهار هزار شاگرد)، حیات تازه‌ای به اسلام و مسلمین بخشید و فرهنگ ناب تشیع را که از متن اسلام محمد( ص) و علی( ع) نشات گرفته بود، به جهانیان عرضه کرد. این امام بزرگوار، غدیر و فرهنگ غدیر را زنده کرد و به آرمان و محتوای خطبه حضرت زهرا( س) تحقق عینی بخشید و به عنوان صادق آل محمد( ص) در برابر دروغسازان و نیرنگبازان اموی و عباسی، چهره راستین اسلام و فقه آل محمد( ع) را آشکار ساخت. امام صادق( ع) در شوال سال 148 ه.ق در سن 65 سالگی به دستور منصور دوانیقی، مسموم و در مدینه به شهادت رسید.
منبع: نگاهي بر زندگي امام صادق عليه‌السلام/ محمد محمدي اشتهاردي.- تهران: مطهر، ۱۳۷۴.