24بهمن/ تولد طبیب و شیمیدان مشهور ایرانی محمد بن زکریا رازی( 251ق)

در سی و پنج سالگی به بغداد رفت و به تکمیل معلومات خود در فلسفه، نجوم و سایر معارف پرداخت، سپس به ری بازگشت. توجه رازی به طب در سنین میانه‌ی عمر او صورت گرفته و در این باره گفته‌اند که چون بر اثر آزمایشات فراوان در علم کیمیا، عارضه‌ای در چشم او پدید آمد به چشم پزشکی مراجعه کرد. طبیب برای معالجه‌ی او پانصد دینار طلب کرد. او آن پول را داد و به خود گفت: (( کیمیا، علم طب است نه آنکه تو بدان مشغولی!)) پس به تحصیل علم طب پرداخت و چنان در این زمینه سرآمد شد که( جالینوس) شهرت گرفت.
رازی در خدمت حاکم ری ریاست بیمارستان این شهر را به عهده داشت، چند سال نیز در بغداد عهده‌دار این شغل بود. اما چندان در آن جا نماند و با وجود آنکه همواره مورد توجه شاهان بود در هیچ یک از دربارها چندان اقامت نمی‌کرد. سرانجام این دانشمند بزرگ در پنجم شعبان سال 313 هجری قمری در سن شصت سالگی در شهر ری وفات یافت.
کتاب‌های فراوانی در علوم گوناگون از زکریای رازی باقی مانده که بعضی از آنها به دست ما رسیده است از جمله در فلسفه القوانین الطبیعیه فی الحکمه الفلسفیه، الطب الروحانی، العلم الالهی و سیره الفلسفیه
این دانشمند ایرانی کتاب‌های بسیاری در علم طب و پزشکی نوشته است که مهمترین آن( الحاوی) نام دارد که بعضی آن را از کتاب قانون ابن سینا نیز مهمتر شمرده‌اند. همچنین کتاب( الجدری و الحصبه) یا آبله و سرخک که از آثار مفصل رازی است و در اروپا بسیار مشهور می‌باشد.
منبع: شخصيت‌هاي نامي جهان/ احمد دانشگر.- تهران: حافظ نوين، ‎۱۳۸۷.