آنچه که گوهر درون آدمی را حیات بخش است ،جوهر علم است. علم انسان را در برابر حقیقت مطلق حضرت پروردگار خاشع می کند که فرمود"انما یخشی الله من عباده العلما".علم مرز تفاوت میان آدمی و سایر موجودات جهان هستی و آدمی است"هل یستوی الذین یعلمون او لا یعلمون". از این رو اسلام مبتنی بر راهبرد اندیشه ایی خود یعنی دست یابی انسان به قدر طاقت بشری به حقیقت لیسیده از هر قیدی ،کسب علم و اندیشه را بر تمام مسلمین فرض کرده است.

و همچنین علم نه تنها راه رسیدن به تمام کمالاتی است که ما را شبیه به صاحب حقیقی آن کمالات می کند بلکه حربه ایی سهمگین برای رجیم شدن انسان از آن کمالات نیز می باشد.بدان جهت که انسان آداب کسب علو و فراگیری دانش را در سلوک نظری خود رعایت نکند و با عدم پایبندی علمی به آن ریشه ی نفاق را در درون خود آبیاری کند.

خداوند پس از نعمت ایجاد گوشزد نعمت علم ودانش می کند "اقراء بسم ربک الذی خلق ، خلق الانسان من علق، اقراء و ربک الاکرم، الذی علم بالقلم" و این نشان از جایگاه سترگ و مهم علم میکند پیامبر اکرم (ص) در حدیثی آثار علم را چنین توصیف می کنند:مشعل فروزان فراسوی بهشت، همدم انسان در تنهایی، یار و مونس انسان در روزگار غربت، راهنمای او در روزگار خوشی و ناخوشی.

امام رضا علیه السلام علم را چنین برمیشمارند: به هنگامه ی قیامت فردی زاهد و عابد را خطاب قرار دادند که تو در دنیا همواره فکور در احوال خود بودی و از سایرین کناره گرفته بودی لاجرم امروز نیز فقط در بهشت بر روی توباز است اما عالم نه تنها در احوال خود نیک اندیشیده است بلکه در قبال دیگران نیز بار امانت الهی را به دوش کشیده است یعنی خیر او به دیگران رسیده و انان را از بند دشمنان رهایی داده و عوامل جلب رضای الهی را بر روی آنها گشوده است. در روزگار پژواک اندیشه خطابش میکنند که: تو همان کسی هستی که افراد یتیم آل رسول را سرپرست بودی و اهل سستی و کسالت در ایمان را یار و یاور بودی. در این هنگامه ی دهشت زا لختی درنگ کن تا دیگران در دامان امن تو جا گیرند. تو می توانی تمامی کسانی که از سفره ی علم تو تغذیه کرده اند شافی باشی.کسانی را که او شافی است گاه شاگردان بی واسطه ی او هستند و شاگردان شاگردانش.

بی تردید جای تفکر دارد که چه ره توشه ی مبارکی است، بی جهت نیست که علم را به سان وحشی نام پرنده ایی که تاب تحمل در قفس را ندارد یا آزاد می شود یا خود را انقدر به دیواره ی قفس می کوبد تا بمیرن وننگ اسارت را تحمل نکند یعنی علم انسان را از بنده اسارت فکری در می آورد.