پارسي‌گويي در تصوف/ نصرالله پورجوادي.- تهران: سوفيا، ۱۳۹۶.
شماره دیویی: پ636پ 938/.فا8
تاریخ تصوف در ایران آمیخته با شگفتیهاست و یکی از این شگفتیها استفاده ای است که صوفیان از زبان فارسی کرده اند.
استفاده از زبان پارسی برای مقاصد دینی حتی پیش از شکل گیری تصوف در قرن سوم آغاز گردید.
این استفاده ابتدا در زبان شفاهی صورت می گرفت، یعنی در تعالیمی که علمای مسلمان در مورد عقاید اسلامی و تاریخ پیامبران و تفسیر قران به ایرانیان پارسی زبان می دادند. از این پارسی گوییها در قرون اولیه نمونه های اندکی به دست ما رسیده است. یکی از این نمونه ها پارسی گویی فقیه و عالم بزرگ دمشق ابو عبدالله مکحول شامی است که خود یکی از چهار عالم بزرگ زمان خود در دمشق بود. سه عالم دیگر عبارت بودند ازحسن بصری در بصره، سعیدبن مسیب در مدینه، عامر شعیبی در کوفه.
در فصل نخست پارسی گویی در تصوف که توسط نصرالله پور جوادی تالیف شده است از پارسی گویانی چون حبیب عجمی و بایزید بسطامی، سهل تستری، حکیم ترمذی نام برده شده که در میان عرفای قرن سوم خراسان، نویسنده ای که بیش از هر کس کلمات و جملات پارسی در آثار خود به کار برده ابو عبدالله محمد بن حسن ترمذی معروف به حکیم ترمذی است.
کتاب پارسی گویی در تصوف توسط انتشارات سوفیا در 200 صفحه چاپ و منتشر شده است که در آخر کتاب از نمایه، کتابنامه و مقدمات انگلیسی نیز استفاده شده است.
