نورالدین عبدالرحمن جامی، شاعر، نویسنده، دانشمند عارف و بزرگترین استاد سخن بعد حافظ و برخی او را خاتم الشعرای بزرگ پارسیگوی میدانند. این شاعر عارف نام‌آور قرن نهم، به دو سبب جامی تخلص می‌کرد، نخست آنکه مولد او جام بود و دیگر اینکه رشحات قلمش از شیخ احمد جام معروف به ژنده‌پیل سرچشمه می‌گرفت.
در ستایش آشکار از امام ابوالحسن:
سلامٌ علی آل طاها و یاسین
سلامٌ علی آل خَیرِ النَّبِیِّین
سلامٌ علی روضة حَلَّ فیها
امامٌ یُباهِی بِهِ المُلکُ وَ الدّین
امام به حق شاه مطلق که آمد
حریم درش قبله‌گاه سلاطین
شه کاخ عرفان، گل شاخ احسان
دُرِ دُرج امکان، مه برج تمکین
علی بن موسی الرّضا کز خدایش
رضا شد لقب چون رضا بودش آیین
ز فضل و شرف بینی او را جهانی
اگر نَبْوَدَت تیره چشم جهان‌بین
اگر خواهی آری به کف دامن او
برو دامن از هر چه جز اوست بر چین
