ای پارسای پارسی  -   شعری در رسای سرداردل ها ، شهید حاج قاسم سلیمانی
شعر از غلامرضا کافی

نامت بلند باد که هستیم سر بلند
نامی که نیست جز همه با کَرّ و فَرّ بلند
از نام توست رایحه‌گردان نسیمِ مَجد
این عطرِ خوش که هست به هر بام و در بلند
دستت اگر به صندلیِ جاه نارسا،
گامت ولی به هِیمنه‌گاهِ خطر بلند
سالی گذشت، بی‌تو جهان رویِ خوش ندید
هیهایِ مرگ بود به هر بوم و بَر بلند
سالی گذشت و باز جهان در خَم ِ بلاست
یعنی نکرده از غم داغت، کمر بلند
 طوفان دَمید بر تنِ خاک، آن سِتُرگ‌داغ
آشوب شد ز خاوَر و از باختَر بلند
هان هان! که در نشست به چشمِ تمامِ خَلق
دودی که شد ز مشهدِ آن نخلِ تَر بلند
تُو خالیَ است طبلِ ستم، عجزِ بارز است:
آن جا که هست نعرۀ توپ و تَشَر بلند
سبزیم و جاودانه، اگر چند بشکنیم      
نه گفته‌ایم ما به تَبارِ تَبَر بلند
ای رود رود، جاریِ اشکت به نیمه شب
ای های های، گریۀ تو هر سَحر بلند
چشمِ عقاب با همۀ اوج، سر به زیر
طبعِ پلنگ با همه زیر و زَبَر بلند
افسانه شد شکوهِ سلحشوریِ عرب
ای پارسایِ پارسیِ قومِ سر بلند
فتح‌الفتوح کرده‌ای از شام تا عراق
نامت مباد جز همه با کَرّ و فَرّ بلند
«نَفسِ زَکیّه» در خبرِ مُعتبَر تویی
عطر ظهور هست هم اَز آن خبر بلند
دیگر شد از تو رسمِ سلیمانیِ شُکوه
بَستی به گردباد، رکابِ ظَفَر بلند
قَد می‌کشد به ذوقِ تو اَندامِ واژه‌ها
زان رو شد این چَکامِه‌غزل مختصر بلند
نه نه که شعر نیست چُنین پاره ی لَهیب
شَرشورِ ناله‌ای است که شد از جگر بلند
مُشکوی توست رشکِ سلیمان، به باغِ خُلد
طاقِ سَرا مُشَعشَع و درگاهِ دَر بلند!