طنز اجتماعی
۱۳۹۹-۱۱-۰۴
خیلی از مسائل روزمره اجتماعی، سیاسی و .... را با زبان طنز بهتر می توان در جامعه مطرح کرد.

همان گونه که آگاهی دارید خیلی از مسائل روزمره اجتماعی، سیاسی و .... را با زبان طنز بیشتر می توان در جامعه مطرح کرد. وچون به زبان عامه مردم گفته می شود، تأثیر آن حتی می تواند بهتر و عمیق تر باشد. 

اشعار ذیل از سروده های ولی الله فتحی شاعر طنزپرداز کشورمان آورده شده است. امید که برای لحظاتی لبخند را به گوشه لبانتان بیاوریم:


دستان دراز
خداوندا چرا دستان دراز است                            نه آن سویت که سوی اسکناسست
به هرجایی که رفتم دیده شد مات                         اگر اِسکِن نباشد جان تباهست
دگر مخفی دهی یا زیرمیزی                               گذشته دوره اش ره باز بازست
ز پُررویی شود آدم به کل مات                           طرف دستش دراز و رِک و راست
ندادی پول و حقّت این چنین بود                         بزن سگ دو که دنیایت چنانست
ولیکن پول اگر باشد چو بسیار                            طرف شنگول و هم رقصی به جانست
شود کارت به آسانی چه ها جور                        چو با پول است دنیا سربراهست
خدا قسمت کند از بهر ما هم                             ز آن سبزش دوصد گونی نیازست

دغدغه ها
ما را تو ندانی که چه ها خاک بسر بود                 یک کهنه قبا بهر منِش بود و به بر بود
هرجا که شدم رفت کُله بر سر بنده                     از ساده دلی من چه بگویم چه خبر بود
این کهنه کلاهی که چنین هست مرا سر             از وقت وزمانی است که من تازه به در بود
حالا چه کنم حسرت یک نان شده بر دل              در سفره ی ما نیست چرا نان چه اثر بود
ای گوشت فقط نام تو را دانم و رنگت                   در خانه ی ما هیچ نیایی که ضرر بود
چون حمله کنیم از همه اطراف به سویت              گردی تو چنان محو که گویی نه بشر بود
نی گوشت که هر لحظه به دنبال غذاییم               ماییم و کلنجار، چنین کار هنر بود
ماییم و همان دغدغه های هر شب و هر روز          ماییم خراب از همه جا، کاش گذر بود
هر روز به دعوا و به جنگیم سر چون هیچ             ای کاش مرا پول به بَر بود و جگر بود

گران فروشی
دوباره می شود آن روز تا تو دریابی                    که رفته ای به خطا هم به تا کجا خوابی
گران فروش چه ها می کنی به این بازار              شده است نوبت بازار و کسب اربایی
کنون تو گشته چو ارباب، دیگران هم هیچ            بناز تا بفلک چون تویی که شادابی
گران فروش تو آنچه خواهی کن                          که نیست هیچ مروّت چگونه دریابی
زِ پول جمله ی مردم چنین شدی سرحال             ز لعن جمله آن ها کشی به بی تابی
گران فروش مکن رحم بر فقیر و غنی                  چنین شده است تو را رسم و هم چه آدابی
گرفته ای ز کجا درسِ این گرانی را                      گران فروش، بدان آخرش به گردابی
گران فروش مکن این چنین تو با مردم              که روزگار بدی را کشی به غرقابی
نه من که ما جملگی به امیدند                          تو را به دار زنند ای نماد کمیابی


 

 

 

افزودن دیدگاه جدید:

متن ساده

HTML محدود

Image CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید

نظرسنجی

نظر شما در مورد مطالب این وب سایت چیست؟

انتخاب‌ها

تصاویر شاعران

This block is broken or missing. You may be missing content or you might need to enable the original module.