بررسی تطبیقی وصف بهار در اشعار عربی و فارسی معاصر
استاد راهنما:دکتر حسن دادخواه تهرانی
نگارش: مریم صادقی نژاد، دانشگاه شهید چمران اهواز. 1396.
شعر فرزند طبیعت است و در آغوش طبیعت رشد و پرورش یافته است. طبیعت، این گستره ی باشکوه و نشانه ی قدرت بی پایان الهی از ابتدا تا امروز همواره یکی از خاستگاه ها و سرچشمه های هنر بوده و توانسته است جایگاه ویژه ای را در سروده های شاعران به خود اختصاص دهد. یکی از مظاهر طبیعت، فصل بهار است که در فکر و اندیشه‌ی شاعران نمود فراوانی پیدا کرده و الهام بخش مفاهیم والا و زیبایی بوده است. از این رهگذر، ادبیّات فارسی و عربی معاصر نیز از داشتن اشعاری در مورد فصل بهار و توصیف مناظر آن بی بهره نبوده است؛ به گونه ای که شاعران معاصر عربی و فارسی، فصل بهار را ارج نهاده و آن را جلوه گاه سرشت و عاطفه خویش قرار داده اند. به اشعاری که راجع به بهار، توصیفات و تشبیهات آن باشد در ادبیّات عربی«ربیعیه» و در ادبیّات فارسی «بهاریه» می گویند. شاعران در سروده های خویش با توجه به محیطی که در آن رشد کرده اند به سرودن اشعاری در مورد وصف بهار از دیدگاه ها و مضمون های مختلف پرداخته اند که تفاوت ها و شباهت هایی که در بهاریه های آنها یافت می شود گویای این مطلب است. این رساله به بررسی و تحلیل این اشعار پرداخته است.
کلمات کلیدی: طبیعت،وصف،ربیعیه،بهاریه،ادبیات معاصر
این پایان نامه در کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی موجود است.
https://library.razavi.ir/literature