کتاب « طرز طنز» اثری پژوهشی است که به قلم صابر قدیمی به بررسی بدیع در شعر طنز معاصر پرداخته و توسط انتشارات سوره مهر روانه بازار نشر شده است.
 معرفی صنایع بدیعی موثر در ساخت طنز و ارائه تمامی ابیات مرتبط، برای اولین بار در این کتاب اتفاق افتاده است. پنجاه و دو صنعت بدیعی و بیش از دو هزار بیت ناب از استادان شعر طنز معاصر معرفی و ارائه شده‌اند.
هدف از این تحقیق دستیابی به ابزار‌های مهم بدیعی در شعر طنز معاصر و ارائه بهترین نمونه‌های هر یک از این صنایع است که طنزپردازان از آن‌ها برای افزودن تأثیر بر مخاطب استفاده می‌کنند.

همچنین شناسایی شگرد‌های پربسامد بدیعی این شاعران و به‏ تبع شعر طنز معاصر، هدف دیگر این پژوهش به حساب می‌آید.
در انتخاب طنزپردازان در این تحقیق سعی شده است که ‏ـ با رعایت بازه‌های زمانی‏ ـ در هر دوره آثار یکی از قله‌های طنز ایران، که نسبت به سایر طنزپردازان هم‌عصر در به‌کارگیری ابزار‌های بدیعی برتری داشته‌اند، بررسی شود.
از میان طنزپردازان نام‌آشنای معاصر کشور در این پژوهش به آثار ایرج میرزا، ابوتراب جلی و ابوالفضل زرویی نصرآباد توجه شده است و بیش از دو هزار بیت به تفکیک صنایع طبقه‌‏بندی شده‌‏اند.
صابر قدیمی درباره این کتاب گفت: در این کتاب پنجاه و دو شگرد و صنعت را مورد تحلیل قرار داده‌ام. همچنین نشان می‌دهم که در گذر زمان از ایرج میرزا تا نصرآباد زویی ادبیات طنز چه تغییری داشته است، برای مثال این که زبان از مونولوگ دوره قاجار به دیالوگ رسیده یعنی در زمان گذشته یک دانای کل شعر می‌گفت، اما در دوره‌های بعد تعامل و گفتگو شکل گرفته است و دیالوگ برقرار شده است را نیز تشریح می‌کنم.
وی افزود: در این بخش می‌گویم که در طنز معاصر صدا‌های بیشتری را در شعر شاهد هستیم و مناظره یا اینکه شاعر خطاب به مسئولی موضوعی را مطرح کند، پررنگ‌تر شده است. همچنین اینکه در خیلی جا‌ها افراد سعی می‌کنند بصورت غیرمستقیم مطلبی را مطرح کنند بیش از پیش رواج پیدا کرده است.