از خود بیگانگی به معنی دور شدن از ارزش ها و فضائل اخلاقی و نسانی و فراموش کردن کمالات و غفلت از خود اصیل و واقعی و گم کردن مسیر درست هدایت است.
از خودبیگانگی انسان و آفات خودشناسی او از منظر مولانا در مثنوی
نجلا ابراهیمی طلب - دبیر و کارشناس زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
چکیده مقاله:
از خود بیگانگی به معنی دور شدن از ارزش ها و فضائل اخلاقی و نسانی و فراموش کردن کمالات و غفلت از خود اصیل و واقعی و گم کردن مسیر درست هدایت است. این موضوع که امروزه با تعبیرات متفاوت و به طور ویژه ای مورد توجه دانشمندان و بزرگان علم و ادب بوده و هریک به نوعی به آن پرداخته اند. مولوی در دیوان مثنوی بارها، آدمی را مخاطب خویش قرار داده و او را از غفلت و بی خبری نسبت به جایگاه خویش، بر حذر می دارد و با معرفی نمودن موانع و آفات خودشناسی چون بیماری خودشیفتگی، خود کم بینی، حسد، عیب جویی و... آدمی را متوجه خود واقعی و ارزش های اصیل خویش می گرداند. این مقاله در نظر دارد به بررسی و تحلیل و مفهوم از خودبیگانگی در مثنوی و موانعی که انسان را از خویشتتن شناسی دور می سازد، بپردازد.
کلیدواژه‌ها:
از خود بیگانگی، الیناسیون، مسخ، خودشناسی، خودشیفتگی، خود کم بینی، حسادت، عیب جویی
کد مقاله/لینک ثابت به این مقاله
برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است و به عنوان سند ثبت مقاله در مرجع سیویلیکا مورد استفاده قرار میگیرد:
http://www.civilica.com/Paper-ISPL08-ISPL08_038.html
کد COI مقاله: ISPL08_038
در صورت نیاز به اصل مقاله عنوان را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
kamalipour681@gmail.com
