مراسم «وطن پارسی» به همّت کانون ادبیات ایران، با حضور شماری از شاعران و استادان زبان فارسی از کشورهای ایران و افغانستان و تاجیکستان برگزار شد.
نکوداشت صفر عبدالله در وطنِ پارسی
یکشنبه، بیستم اردیبهشتماه 1394، مراسم «وطن پارسی» به همّت کانون ادبیات ایران، با حضور شماری از شاعران و استادان زبان فارسی از کشورهای ایران و افغانستان و تاجیکستان برگزار شد. در این مراسم که بهمنظور پاسداشت میراث مشترک فرهنگی برپا شده بود از خدمات دکتر صفر عبدالله، استاد برجستۀ زبان و ادبیات فارسی (تاجیک مقیم قزاقستان)، تجلیل شد.
تحریف و وارونگی تاریخ در کشورهای پساشوروی به شدت شکل گرفته و نه تنها شاعردزدی بلکه تاریخدزدی نیز بسیار رواج پیدا کرده است.
به گزارش خبرگزاری ایسنا،در این محفل ادبی چهرههایی از جمله دکتر غلامعلی حدّاد عادل، دکتر اصغر دادبه، هادی سعیدی کیاسری، سیّد رضا محمدی (افغانستان)، و دکتر نورعلی نورزاد (تاجیکستان) حضور داشتند.
در ابتدای این مراسم هادی سعیدی کیاسری، مدیر کانون ادبیات ایران، ضمن خیرمقدم گفتن، به معرفی مهمانان از جمله دکتر اصغر دادبه و پروفسور صفر عبدالله پرداخت و در باب میراث مشترک زبان فارسی در حوزه کشورهای فارسیزبان سخن گفت.
سپس حسن قریبی، مدیر روابط عمومی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، به معرفی سوابق علمی و تحقیقاتی دکتر صفر عبدالله پرداخت و او را نه تنها یک ایراندوست، بلکه یک ایرانی و یک دوست معرفی کرد.
پس از آن دکتر دادبه در پاسداشت پروفسور صفر عبدالله به ایراد سخنرانی پرداخت و اظهار کرد: بین دانستن و باور کردن فاصلۀ عمیقی است. جناب استاد تمام، پروفسور صفر عبدالله، یکی از تلاشگران علیه فرهنگزدایی زبان فارسی در کشورهای تجزیهشدۀ شوروی سابق است که به آنچه میداند باور دارد.
وی در ادامه افزود: در کشورهای منطقۀ آسیای میانه مدرسههایی که به زبان فارسی درس میدادند بهمرور تعطیل شدهاند و ایشان یکی از ایرانشناسانی هستند که با تمام توان به مقابله با این فرهنگزدایی پرداختند.
سپس دکتر میرزا ملا احمد از تاجیکستان در سخنانی اظهار کرد: زبان و فرهنگ فارسی از غنای ویژهای برخوردار است که نشانۀ زحمات بزرگانی در قرنها پیش، مانند فردوسیها و نظامیها و در عصر حاضر، دانشمندانی چون صفر عبدالله است؛ چرا که خصلتهایی چون میهنپرستی و محبت به مردم، و همچنین آثاری گرانبها دارد.
از دیگر مهمانان این نشست دکتر نورعلی نورزاد از دانشگاه خجند تاجیکستان بود که به شعرخوانی پرداخت.
پروفسور صفر عبدالله نیز در سخنانی اظهار کرد: سالهاست در اندیشۀ نوشتن کتابی هستم با عنوان پارسی وطن ماست؛ زیرا این زبان پارسی است که ما را به ما میشناساند و بالاتر از این موهبت چیزی نداریم. اگر پارسی نبود هیچ نشانی از ما نبود. کشورهایی هستند که تمدنی کهن داشتند مانند مصر و روم و … اما کجاست زبان رومی؟ کجاست زبان مصری؟ این از برکتهای زبان فارسی و ایرانی است که از اندیشیدن و چاره جستن بازنایستاده است. اینکه ما حالا پارهپاره شدهایم همه از یک تن واحد به نام ایرانیم. من خدمتکاری هستم برای فرهنگ ایران و زبان فارسی؛ چرا که کمتر زبانی مانند پارسی از پشتوانههای غنی برخوردار است و این ماییم که به زبان رودکی و سنایی و فردوسی امروز بعد از قرنها صحبت میکنیم. من در سرزمینی زندگی میکنم که فارسی زبان رسمی نیست، ولی جای پای زبان فارسی در آن وجود دارد. اگر بخواهیم فرهنگ و گذشتۀ خودمان را بشناسیم باید به منابع فارسی رجوع کنیم که این منابع در هزاران جلد کتاب و رساله موجود است. تحریف و وارونگی تاریخ در کشورهای پساشوروی بهشدت شکل گرفته و نه تنها شاعردزدی، بلکه تاریخدزدی نیز بسیار رواج پیدا کرده است. اما شاعرانی چون نظامی با آثارشان گویای این راستی هستند که فارسی نامیراست. امروزه آثار کتیبههای به زبان مادری مقبرۀ نظامی را نیز برداشتهاند و دستاندازی به این زبان بیش از پیش رواج پیدا کرده است. دشمنی با زبان فارسی و فرهنگ ما واقعاً دردآور است و فاجعهای است که نمیدانم کی تمام میشود.
پس از آن دکتر غلامعلی حدّاد عادل در سخنانی گفت: در تعیین مرزهای ایرانزمین آرش تیری پرتاب کرد که به فهم نمادین من این تیری که پرتاب شد زبان فارسی بود و مرزهای ایران درواقع هر جایی است که به زبان فارسی صحبت میشود، و اقلیم مشترک فرهنگی ایران است و ما باید مرزبانان خوبی برای این اقلیم باشیم. به قدری اندیشه و فکر در پس شعرهای فارسی است که عظمت و استواری این سخن و زبان را متجلی کرده است. در فرهنگستان زبان و ادب ما مصمم هستیم که زبان فارسی را زبان علم کنیم. ما با سیل هجوم چندین هزار واژۀ جدید مواجهیم، لذا رشتۀ جدیدی با نام «واژهگزینی» در مقطع کارشناسی ارشد راهاندازی شده و تعریف این رشته ضرورتی بود که باید به آن توجه میشد. ما آمادگی داریم از کشورهای فارسیزبان منطقه دانشجو بپذیریم تا در حفظ این میراث مشترک با هم همکاری کنیم.
در ادامه چند نفر از شاعران افغانستان از جمله سیّد رضا محمدی، سرور رجایی و محمد رحیمی به سخنرانی و شعرخوانی پرداختند.
http://www.persianacademy.ir/fa/X230294.aspx