استاد دانشگاه تهران و رئیس بنیاد نخبگان استان قم در یادداشتی تأکید کرد: یاد خدا در هنگام بیماری که در قرآن سفارش شده است، هم اراده ما را قوی‌تر می‌کند، هم ابعاد توحید را بر ما آشکار می‌سازد و هم عاملی برای دوری از وسواس شیطانی است.

محمد محمدرضایی، استاد فلسفه دین دانشگاه تهران و رئیس کارگروه فلسفه دین و کلام جدید شورای تحول علوم انسانی و برنامه‌ریزی وزارت علوم در نوشتاری به مسئله شرور، کرونا و دعاهای مفاتیح پرداخته که متن آن به شرح زیر است:

باسمه تعالی

تاریخ و پیشینه بحث از شرور به بلندای تاریخ انسان است. در حوزه دین‌پژوهی، بحث معضل شرور و راز و فواید آن و نیز رابطه آن با صفات خدا و وجود خدا و توجیه اخلاقی وجود شر، از مسایل بسیار مهمی است که ذهن متفکران را همواره به خود مشغول داشته است. بحث معضل شر و درد و رنج ابعاد و جنبه‌های مختلفی دارد که در این نوشتار به رابطه شر و درد و رنج و دعا خواهیم پرداخت.

در کتاب‌های ادعیه، دعاهای مناسب هر درد و بیماری وجود دارد. مثلاً برای درد دندان و آزاد شدن از زندان و برای رفع ضرر و زیان و... . حال سوال این است که فلسفه این دعاها چیست؟ آیا در دنیای معاصر با رشد علم پزشکی و تکنولوژی باز به این دعاها نیازمندیم؟ و یا این که بسیاری از مردم هنگام بیماری و رنج برای نمونه کرونا به حضرات ائمه معصومین علیه السلام متوسل می‌شوند. آیا توسل، در هنگام درد و سختی امر درستی است؟ حتی برخی از افراد، کار را بدانجا کشیده اند که در اجتماعات دانشجویی این دعاها را به سخریه گرفته‌اند. آیا در وراء آنها هیچ فلسفه و حکمتی وجود ندارد؟ برای پاسخ به این سوالات، مقدماتی را ذکر می‌نمایم:

۱- در اسلام، هدف بعثت پیامبران، توحید و یکتاپرستی و عبادت خداوند یگانه و کمال مطلق است. آدمی تنها از طریق توحید و عبادت خداوند و اطاعات از قوانین و دستورات او و انجام اعمال نیک و رشد فضایل و کرامت اخلاقی و پرهیز از پیروی شیطان و طاغوت و رذایل او است که به کمال واقعی خود، نایل می‌شود. قرآن در این باره می‌فرماید: وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ (نحل/۳۶) (ما در هر امتی رسولی فرستادیم که خدای یکتا را بپرستید، و از طاغوت اجتناب کنید خداوند گروهی را هدایت کرد، و گروهی ضلالت و گمراهی دامانشان را گرفت پس در روی زمین سیر کنید و ببینید عاقبت تکذیب‌کنندگان چگونه بود؟) و یا در آیه دیگر می‌فرماید: ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ (ذاریات/۵۶)(جن و انس را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند).

عبادت یعنی خضوع در برابر خدا که مستلزم شناخت خدا و تبعیت از کمالات واقعی و اجتناب از رذایل است. اگر همه کارهای انسان صبغه الهی پیدا کند. عنوان عبادت بر آنها صدق می‌کند و اگر در اسلام نماز مورد تاکید فراوان قرار گرفته است به این دلیل است که در نماز واقعی تمام وجود انسان، اعم از جهات بدنی و ظاهری و جهات ذهنی و قلبی و باطنی، در خدمت خدا قرار می‌گیرد و نیز در واقعیت آن، اجتناب از رذایل نهفته است (البته قصه عبادت ظاهری و منافقانه متفاوت از عبادت واقعی خداست). از این رو، خدا و راه او و هر چه را که ما را به مقام قرب الهی برساند، نیکو و خیر است.

۲- شیطان مظهر انحراف و اغواگری انسان‌ها است که اگر ما لحظه‌ای از کید وسوسه‌های شیطانی غافل شویم، ممکن است از راه الهی که همان راه مستقیم است، فاصله بگیریم. شیطان اعلام کرده است، که من همه انسان‌ها را اغوا و گمراه می‌کنم، مگر بندگان مخلص خدا را که بر آنها سلطه ندارم. قرآن در این باره می‌فرماید: قَالَ فَبِعزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ‏ إِلَّا عِبَادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ (ص- ۸۲/۸۳) ([شیطان] گفت پس به عزت تو سوگند که همگی را جدا از راه به در می‌برم (۸۲)مگر آن بندگان پاکدل تو را (۸۳))و نیز شیطان، اعمال نادرست را، به گونه‌ای زینت می‌دهد که ممکن است، در هر لحظه ما را از مسیر توحید و راه درست منحرف گرداند. قرآن در این باره می‌فرماید: وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِیلِ وَکَانُوا مُسْتَبْصِرِینَ (عنکبوت/۳۸) (و شیطان کارهایشان را در نظرشان بیاراست و از راه بازشان داشت با آنکه [در کار دنیا] بینا بودند) بنابراین انسان دائماً باید با بصیرت هر چه تمام، مواظب کید و مکر شیطان باشد و در این راه تنها به خدا پناه برده از او مدد بگیرد.

۳- خداوند انسان را به نیکوترین شکل آفرید و همه وسایل مورد نیاز رشد مادی و معنوی را در اختیار او قرار داده است تا با استفاده از آنها بتواند مقدمات رشد و کمال خود را تأمین نماید. در حوزه نیازهای مادی قرآن می‌فرماید: وَسَخَّرَ لَکُمْ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا مِنْهُ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ(جاثیه/۱۳) (و آنچه را در آسمانها و آنچه را در زمین است به سود شما رام کرد همه از اوست قطعا در این [امر] برای مردمی که می‌اندیشند نشانه‏‌هایی است)، اگر انسان، برای رفع نیازهای مادی خود نتواند به اندازه توانایی خود و به نحو مناسب از جهان پیرامون خود استفاده نماید، باید در عقلانیت او تردید نمود. برای مثال خداوند برای استفاده از نور و حرارت، خورشید را خلق کرده است. هُوَ الَّذِی جَعَلَ الشَّمْسَ ضِیَاءً وَالْقَمَرَ نُورًا وَقَدَّرَهُ مَنَازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِینَ وَالْحِسَابَ (یونس/۵)؛ (اوست کسی که خورشید را روشنایی بخشید و ماه را تابان کرد و برای آن منزل‌هایی معین کرد تا شماره سال‌ها و حساب را بدانید).

 حال کسی را در نظر بگیرید که در شب ظلمانی، بدون استفاده از نور می‌خواهد مطالعه نماید. شما در مورد او چه فکر می‌کنید؟ می‌گویید، خداوند، خورشید را برای روشنایی انسان٬ها خلق نموده است، شما می‌توانید با استفاده از پرتو خورشید، مطالعه نمایید. خداوند جهان مادی و انسان را آفریده است و لازمه این جهان مادی، حرکت و رشد و تزاحم و ناسازگاری است. اجزاء جهان ماده نمی‌توانند بدون حرکت و تزاحم، به کمال واقعی خود نایل گردند و لازمه این حرکت درد و رنج است. از این رو، انسان در طول زندگی خود ممکن است دچار انواع بیماری‌ها و درد و رنج شود. خداوند برای رفع درد و رنج تا حد ممکن وسایل و ابزارهای بهبودی آن بیماری را در این عالم فراهم نموده است که باید از آنها استفاده نمود. حال اگر انسان دچار بیماری و درد و رنج شود و برای رفع آن از داروهای طبیعی و خود ساخته بشری استفاده نکند، در عقلانیت او باید تردید نمود و اگر آن فرد عامدانه، از داروهای و ابزارهای مناسب برای حفظ جان خود استفاده نکند، به احتمال زیاد مصداق نوعی خودکشی است که مورد ملامت قرآن قرار گرفته است: «وَ لا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَی التَّهْلُکَةِ (بقره/۱۹۵)ِ (خود را با دست ‏خود به هلاکت می‌فکنید). 

تفکر نادرست

۴- بسیاری از فیلسوفان و متفکران، رنج و درد را با شر همسان می‌دانند که به نظر درست نیست. درد و رنج یک واقعیتی است، اما بد و شر دانستن آن، نیازمند یک جهان‌بینی و ایدئولوژی و نیز دیدگاه فلسفی است که بر اساس آن، در باب رنج و سختی به داوری بپردازیم. کسانی که عاشق و مشتاق علم و دانش و یا کسب عنوان قهرمانی در رشته خاص ورزشی و یا کسب مهارت و یا استقلال و آزادی کشور خود از یوغ متجاوزان و استعمارگران هستند، رنج و سختی زیادی را برای نیل به اهداف خود مشتاقانه متحمل می‌شوند. و آنها را به جان می‌خرند و در مسیر نیل به هدف، همین سختی ها، لذت بخش است، و هیچ‌گاه آنها را شر و بد نمی‌دانند. اصولاً انسان به هر میزان که درد و سختی را در مسیر کسب فضایل تحمل کند به همان میزان این فضایل و بالبتع لذت آن، نصیب او خواهد شد و یا کسانی که برای معالجه و بهبودی بیماری خود، رنج و درد زیادی را به جان می‌خرند و هیچ‌گاه آنها را بد نمی‌دانند. بنابراین درد و رنج و شر دو مقوله متفاوتند و به قول آن فیلسوف رواقی،‌ای رنج هر چند مرا بیازاری ولی من تو را شر و بد نمی‌دانم.

و یا عقیله بنی هاشم زینب کبری (سلام الله علیها) با اینکه در حادثه عاشورا، رنج و سختی جان گداز و طاقت‌فرسایی را متحمل شد، با این حال بر اساس دیدگاه الهی و عرفانی خود اعلام می‌دارد که ما رأیتُ الّا جمیلاً، من جزء زیبایی، چیزی را مشاهده نکردم. حال بر اساس این مقدمات به اصل بحث می‌پردازیم. خداوند، انسان‌ها را به نیکوترین شکل ممکن آفرید است و از سر حکمت و لطف و مهربانی، همه وسایل رشد مادی و معنوی را هم در اختیار او قرار داده است. خداوند از انسان خواسته است که از راه مستقیم تبعیت نماید و همواره مواظب مکر و وسوسه‌های شیطان باشد تا او را از مسیر مستقیم منحرف نگرداند. اما خداوند برای رشد معنوی انسان، او را با انواع وسایل ممکن آزمایش می‌نماید. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: آیا مردم پنداشته‌اند که به صرف این که بگویند ایمان آورده‌ایم، رها شده و آزمایش نمی‌شوند. در صورتی که که ما کسانی را که پیش از ایشان بودند، آزمودیم تا حتماً خدا معلوم کند کسانی را که راست گفتند و دروغگویان را نیز معلوم دارد: أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ (عنکبوت/۲) (آیا مردم پنداشتند که تا گفتند ایمان آوردیم رها می‌‏شوند و مورد آزمایش قرار نمی‏ گیرند)ِ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکاذِبِینَ( عنکبوت/۳) (و به یقین کسانی را که پیش از اینان بودند آزمودیم تا خدا آنان را که راست گفته‏ اند معلوم دارد و دروغگویان را [نیز] معلوم دارد) و یا قرآن در آیه دیگر می‌فرماید: وَلَنَبْلُوَنَّکمْ بِشَیءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الأَمْوالِ وَالأَنْفُسِ وَالثَّمَراتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ (بقره/۱۵۵) (و قطعا شما را به چیزی از [قبیل] ترس و گرسنگی و کاهشی در اموال و جانها و محصولات می‌‏آزماییم و مژده ده شکیبایان را) از آیات قرآن بر می‌آید که خداوند در این دنیا ما را با انواع رنج و مصیب‌ها امتحان و آزمایش می‌نماید. البته رنج و مصبیت به خودی خود شر نیست آنها هنگامی شر می‌شوند که ما را از راه خدا باز بدارند.

در زمانی که ما با رنج و مصیبت آزمایش می‌شویم، شیطان دست به کار می‌شود و با انواع وسوسه‌ها سعی می‌نماید ما را از خدا دور سازد. مومنان واقعی کسانی هستند که در این آزمایش‌ها فریب شیطان را نمی‌خورند و پناه به خدا می‌برند.آیات قرآن به ما آموزش می‌دهد که در این مواقع، یعنی در هنگام رنج و مصیبت و وسوسه‌های شیطانی به خدا پناه ببریم و خدای ناکرده به انحراف کشیده نشویم. حال به سراغ دردها و ناراحتی‌های انسان می‌رویم. دردها و بیماری دو جنبه دارند: ۱. جنبه مادی بیماری و درمان آنها و ۲. جنبه معنوی بیماری.

عقلانیت مؤمنانه

۱. عقلانیت انسان مومن اقتضاء می‌کند که از امکانات و داروهای موجود در این دنیا که خداوند در اختیار قرار داده، استفاده نماید. برای مثال اگر مبتلا به کرونا و رنج آن شدیم، عقلانیت ما اقتضاء می‌کند به مداوای مادی آن بپردازیم. اگر بیماری جهت رفع بیماری خود از داروها و معالجه که تجربه بشری است استفاده نکند، مثل کسی می‌ماند که در شب ظلمانی به مطالعه بپردازد.

۲. جنبه معنوی بیماری: در هنگام سختی و درد و مصیبت، شیطان فعال می‌شود و سعی می‌کند ما را با انواع وسواس شیطانی از خدا و راه او جدا نماید. در این مواقع است که دعاها وارده کارساز است. در دعا می‌خوانیم خدایا تنها شافی تو هستی و هیچ عاملی جزء قدرت و اراده تو در این دنیا، تاثیر بخش نیست. و به تعبیری در جریان این دردها از وسواس شیطانی به خدا پناه می‌بریم که البته به معنای نادیده گرفتن درمان مادی بیماری نیست. البته نفس توجه به خدا که خلقت و تدبیر همه موجودات به دست اوست و توسل به حضرات ائمه معصومین علیه السلام فی نفسه می‌تواند اراده و توکل ما را قویتر سازد و حتی بعضاً آن بیماری را نیز شفا دهد، ولی نظم و تدبیر عالم به گونه‌ای نیست که درمان مادی از این طریق صورت گیرد. بنابراین نفس دعاها در هنگام بیماری توجه به توحید و پرهیز از وساوس شیطانی است که خدای نکرده این بیماری و درد ناشی از آن به گونه‌ای نباشد که ما را از مسیر توحید و اعمال صالح باز دارد.

افرادی که این دعاها را خدای ناکرده به سخریه می‌گیرند، به ناروا فکر می‌کنند که این دعا جایگزین مداوای مادی بیماری است. در صورتی که دعا، جنبه توحیدی و معنوی بیماری است که سعی کنیم از آزمون الهی موفق بیرون آییم. حال با توجه به این مطالب دعاهای وارد را مورد تحلیل قرار می‌دهیم. برای مثال در مورد درد دندان، دعایی وارد شده که دندان را مسح کن و بگو: بِسْمِ اللَّهِ وَالشّافی اَللَّهُ، وَ لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظیمِ (شیخ عباس قمی مفاتیح الجنان) در واقع در همان هنگام درد، دست بر موضوع درد می‌گذاریم و توحید را فریاد می‌زنیم تا از این درد و ناراحتی و به تعبیری آزمایش الهی موفق بیرون بیایم و اجازه ندهیم که شیطان به بهانه درد ما را از مسیر توحید خارج کند. و یا دعای امام سجاد برای رفع ضرر و زیان، چنین است: بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ مِنَ اللَّهِ وَ إِلَی اللَّهِ وَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ‏ اللَّهُمَّ إِلَیْکَ أَسْلَمْتُ نَفْسِی وَ إِلَیْکَ وَجَّهْتُ وَجْهِی وَ إِلَیْکَ فَوَّضْتُ أَمْرِی‏ فَاحْفَظْنِی بِحِفْظِ الْإِیمَانِ مِنْ بَیْنِ یَدَیَّ وَ مِنْ خَلْفِی وَ عَنْ یَمِینِی وَ عَنْ شِمَالِی وَ مِنْ فَوْقِی وَ مِنْ تَحْتِی‏ وَ ادْفَعْ عَنِّی بِحَوْلِکَ وَ قُوَّتِکَ فَإِنَّهُ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ‏(شیخ عباس قمی مفاتیح الجنان) و نیز از حضرت امام صادق علیه السلام منقول است که فرد دردمند دست در موضع درد بگذارد و بگوید: بِسْمِ اَللَّهِ قُلْ أَعُوذُ بِعِزَّةِ اَللَّهِ وَ أَعُوذُ بِقُدْرَةِ اَللَّهِ وَ أَعُوذُ بِجَلاَلِ اَللَّهِ وَ أَعُوذُ بِعَظَمَةِ اَللَّهِ وَ أَعُوذُ بِجَمْعِ اَللَّهِ وَ أَعُوذُ بِرَسُولِ اَللَّهِ‏ وَ أَعُوذُ بِأَسْمَاءِ اَللَّهِ مِنْ شَرِّ مَا أَحْذَرُ وَ مِنْ شَرِّ مَا أَخَافُ عَلَی نَفْسِی (شیخ عباس قمی مفاتیح الجنان).

بنابراین با تأمل و دقت در دعاهای مخصوص بیماری، نتیجه می‌گیریم که توحید و ابعاد آن در همه حال حتی در هنگام بیماری باید مد نظر باشد و هیچ‌گاه از یاد خدا غافل نشویم. یاد خدا در هنگام بیماری هم اراده ما را قویتر می‌سازد و هم ابعاد توحید را بر ما آشکار می‌سازد و هم عاملی برای دوری از وسواس شیطانی است که در قرآن سفارش شده است: قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ.

محمد محمدرضایی

استاد فلسفه دین دانشگاه تهران