در کتاب حماسه حسینی تالیف استاد مرتضی مطهری چنین می خوانیم: هر مصلحی اول باید صالح باشد تا بتواند مصلح باشد او باید برود پیش، به دیگران بگوید پشت سر من بیایید بلی فرق است میان کسی که ایستاده و به سربازش فرمان می دهد برو به پیش، من اینجا ایستاده ام، و کسی که خودش جلو می رود و می گوید: من رفتم، تو هم پشت سر من بیا.

در مکتب انبیا و اولیا این را می بینم همیشه می گویند :" ما رفتیم " علی می گوید من اول می روم بعد به مردم می گویم پشت سر من بیایید پیغمبر اسلام اگر در آنچه که دستور می داد اول خود پیشقدم نبود، محال بود دیگران پیروی کنند اگر می گفت نماز و نماز شب، خودش بیش از هر کس دیگری عبادت می کرد و" ان ربک یعلم انک تقوم ادنی من ثلثی الیل"اگر میگفت انفاق در راه خدا و گذشت و ایثار اول کسی که ایثار می کرد خودش بود. یعنی اول از خود می گرفت و به دیگران می داد. اگر می گفت جهاد فی سبیل الله در جنگها اول خود جلو می رفت، عزیزان خود را جلو می برد  قهرا دیگران نیز علاقمند می شدند شیفته می شدند، عشق و شور پیدا می کردند که این مرد در راه هدف خود عزیزترین عزیزان خود را به کام مرگ می فرستد و اول خود مسلح می شود و در قلب لشکر دشمن قرار می گیرد، خود ضربت می خورد، دندانش می شکند آنوقت حقیقت را در وجود چنین شخصی می دیدند برای پیغمبر چه کسی عزیز تر از علی بود ؟ چه کسی عزیز تر از حمزه سیدالشهدا بود ؟ در جنگ بدر چه کسانی اول به میدان فرستاد ؟ علی را فرستاد که داماد و پسرعمویش بود و در واقع به منزله فرزندش بود ( چون علی از کودکی در خانه پیغمبر بزرگ شده بود . پیغمبر پسر نداشت علی به منزله پسر پیغمبر بود ) عمویش حمزه را فرستاد که چقدر او را گرامی می داشت . پسرعموی خود ابو عبیده بن الحارث را فرستاد که چقدر نزد او عزیز بود .

حسین بن علی چقدر خطابه خواند و چقدر عمل کرد ؟ حجم خطابه هاش چقدر کم و حجم اعمال او چقدر زیاد بود . وقتی عمل باشد گفتن زیاد نمی خواهد حسین در خطابه اش فریاد می کشد :

فمن کان باذلا فینا محجته موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا فانی راحل مصبحا ان شاء الله .

هر کس آماده است که خون دلش را در راه ما ببخشد هر کس که تصمیم گرفته است لقاء پروردگار را چنین کسی با ما کوچ کند. (برگردد آنکه در هوس کشور آمده است ) آنکه از جان گذشته نیست با ما نیاید قافله ما قافله از جان گذشتگان است. در میان از جان گذشتگان، عزیز ترین عزیزان حسین بن علی علیه السلام هست. آیا اگر حسین بن علی علیه السلام عزیزانش را در مدینه می گذاشت کسی متعرض آنها می شد ؟ ابدا . ولی اگر عزیزانش را به صحنه کربلا نمی آورد و خودش تنها به شهادت می رسید، آیا ارزشی را که امروز پیدا کرده است پیدا می کرد ؟ ابدا امام حسین علیه السلام کاری کرد که یک پاک باخته در راه خدا شود یعنی عمل را به منتهای اوج خود برساند. دیگر چیزی باقی نگذاشت که در راه خدا نداده باشد. عزیزانش هم افرادی نبودند که حسین علیه السلام آنها را به زور آورده باشد. هم عقیده ها، هم ایمان ها و همفکر های خودش بود.