در کتاب رویت هلال ماه در فقه و مذاهب اسلامی در ذیل مطلب اقتران می خوانیم:

اولین و مهمترین عاملی که لازم است در رؤیت پذیری هلال مورد توجه قرار گیرد، زمان مقارنه است. کره ماه، تنها قمر زمین، درمدت ۲۷ روز و ۷ ساعت و ۴۳ دقیقه و ۱۱/۵ ثانیه، یک بار به دور زمین گردش می کند که به این مدت، دوره تناوب نجومی گفته می.شود. با این حال به علت چرخش هم زمان زمین به دور خورشید، ماه کمی عقب می افتد و این حرکت از دید ما ۲۹ روز و ۱۲ ساعت طول می کشد که به آن ماه هلالی با ماه قمری گفته می شود.

ماه به دلیل آنکه به تبعیت زمین جابه جا می شود و زاویه آن نسبت به خورشید تغییر می یابد، از دید ناظر زمینی در طول یک ماه حالت های مختلفی به خود می گیرد. از جمله لحظه قرار گرفتن آن بین زمین و خورشید که هیچ بخشی از آن قابل رؤیت نیست و اصطلاحاً به آن حالت اجتماع ماه و خورشید و به تعبیر دقیق تر تولد ماه گفته می شود.            

تصویربالا، لحظه تقارن را نشان می دهد. لحظه ای که ماه بین زمین و خورشید قرار دارد، در این حالت قسمتی از ماه که به سمت زمین است کاملاً تاریک است. بنابراین ناظرزمینی، ماه را در آسمان نمی بیند و این حالت درست در اول ماه روی می دهد.

تعریف مذکور می تواند این تصور را تداعی کند که در هر ماه قمری یک خورشید گرفتگی (کسوف) نیز رخ می دهد، چون پدیده کسوف هم همین فرایند را دارد؛ یعنی ماه میان زمین و خورشید حائل می شود.

 درست است؛ اما می دانیم که پدیدۀ کسوف متعلق به زمانی است که زمین، ماه و خورشید به گونه ای قرار گیرند که مراکز آنها در یک خط راست واقع شوند و زاویه ای به وجود نیاید. در حالی که در پدیده اقتران، میان ماه و خورشید زاویه ایجاد می شود و ماه اندکی از خط یادشده انحراف می یابد.

برگرفته از کتاب رویت هلال ماه از علی بهشتی این کتاب در کتابخانه تخصصی علوم قرآن و حدیث موجود است.