چون در آن زمان و تا بعد  از جنگ بین الملل دوم یخچال، فریزر و کولر وجود نداشت برای نگاهداری غذا در منزل از زیر زمین یا اطاق نسر استفاده میشد. گاهی نیز غذا و به خصوص گوشت و مواد پخته شده را در سبد یا کلک گذاشته  در چاه موجود در آشپزخانه آویزان می کردند. در بسیاری از اوقات گوشت توسط مگس های سبز رنگ مورد تهاجم قرار می گرفت و بر روی آنها تخم ریزی می شد که می گفتند گوشت مزه زده. با تمام فقری که موجود داشت از این گوشت استفاده نمی شد. علت نپوشانیدن روی گوشت آن بود که به علت گرمی هوا اگر پارچه روی گوشت می انداختند زودتر فاسد می شد .
جُو یکی از محل های خوب برای نگهداری هندوانه، خریزه و میوه های فاسد شدنی بود. همان طور که قبلا گفتم در قدیم در زیر شهر یزد کانال های قنوات مختلف مانند قنات زارچ، عبدالرحیمی، اله اباد وغیره عبور می کرد و به محل شرب مزارع که در اطراف شهر بودند می رفت. قنات عبدالرحیمی از زیر خانه  ما می گذشت، یعنی محله تل که مادر آنجا زندگی می کردیم. این قنوات به موجب برنامه های که توسط صاحبان اولیه قنات تنظیم شده بود به طور رایگان هر چند روز یکبار و از طریق کانال های فرعی که بُریده گرفته می شد به منازل مردم آب می رسانیدند. برنامه آب رسانی در دست او یار بود که پیوسته با چراغ موشی در کانال های زیر زمینی پرسه می زد. از آب این قنواتب برای پرکردن حوض و  مصارف روزمره استفاه می شد. روش مصرف آب هر قنات به موجب وقف نامه معین و تخطی از آن حرام بود و آب ان نماز نداشت. مردم شهر سالیان دراز طبق برنامه تنظیم شده از آب این قنوات استفاده می کردند. این کانال ها دو نوع بودند شاجو و بریده. در مسیر شاجوها در منازل و جابجا در کوچه ها با تهیه پله های زیاد که گاهی تعداد انها به 50 هم می رسید. مردم به آب این قنوات به طور مستقیم دسترسی پیدا می کردند.
(از پنجه مریم تا جنین آزمایشگاهی: حدیث هفتاد سال زندگی، چهل سال پزشکی. تالیف جلال مجیبیان. یزد: اندیشمندان یزد، 1395.ص 102 تا 103).
مژگان شکرریز یزدی(کتابدار کتابخانه وزیری یزد).