از کتابخانه تا به خانه راهی نیست، راهی است که از کناره ی راست مسجد جامع می گذرد، راهی که رهپویان زندان اسکندر به اشتیاق دیدار ظلمات زندان در آن گام می نهند، اما در کناره ی چپ این راه، راهی دیگر است که از ظلمات به نور گذر دارد، خانه ی وزیری اینجاست: نشسته در میان نور، نور معنویت آن سیّد نورانی، و نور خیره کننده ی خورشید کویر که عاشقانه به خاک می نگرد. هشتی باز بازسازی شده، بی هیچ در و دربند، و در کناره ی راست آن، خانه ی وزیری حوضی گسترده در طول حیاط خانه، سه اتاق در برابر و تالاری در مقابل اتاق ها. خانه ی وزیری بر خلاف خانه ها ی دیگر اتاق غربی آفتابرو ندارد.گو چه حاجت که بر افلاک کشی ایوان را؟در زمانه ای نه چندان دور، در اتاق میانی خانه، وزیری می زیسته است دلی در خانه، دلی در کتابخانه، و اکنون این اتاق ، جایگاه انجمن استادان ادبیات فارسی یزد است. انجمن استادان ادبیات فارسی یزد، سابقه ای ده ساله دارد، نخست جلسات انجمن در خانه ی اعضاء تشکیل می شد، بعد از آن در دانشگاه پیام نور ( منطقه ی ۴، یزد) سپس در موزه ی قصرآینه، و سر انجام در سال ۱۳۷۷ در خانه ی وزیری قرار یافت. خانه ای که شهرداری ناحیه ی تاریخی یزد با ظرافت تمام آن را مرمت و بازسازی کرده است، اما سادگی آن همچنان پا بر جاست. جلسات ثابت انجمن در روزهای یکشنبه تشکیل می شود. اشتیاق وزیری به شعر و ادب باعث شده که بعد از در گذشت او نیز خانه و کتابخانه اش در عصر یکشنبه جایگاه شعر و ادب باشد: انجمن شاعران یزد در شبانگاه یکشنبه ها در کتابخانه ی وزیری محفل انس دارند و انجمن استادان ادب همزمان با آنها در خانه ی وزیری بر خوان شعر حافظ و مولوی می نشینند و شگفتا که نیک نهادی آن سیّد دلباخته ی کتاب و اندیشه، این چنین پس از مرگ او باعث استمرار آرزوهای او شده است. در زمانه ی نه چندان دور، در بالا خانه ی این خانه، کانون یزدی تباران دفتری داشت و مرحوم احمد آرامش با خستگی، اما با اشتیاق تمام خود را بر بام می کشاند تا پیوند دهنده ی یزدیان سراسر گیتی باشد، اما دریغا که اشتیاق یک فصل بیشتر نپایید و سرانجام در ۱۱ خرداد ۷۸ در گذشت. به مناسبت در گذشت آن نیکمرد، در این خانه روضه خواندند، آنگاه فرزندان و نوادگان وزیری دریافتند که می توان به یاد وزیری که خود از واعظان شهیر یزد بوده است، در این خانه روضه خواند، پس در هفنه ی اول اردیبهشت هر سال که سالگرد در گذشت اوست، خانه، رنگ دیگری به خود می گیرد، منبری در خانه جای می گیرد و یاد روضه خوانی های وزیری زنده می شود. خانه ی وزیری بر خلاف بسیاری از خانه های قدیمی که بعد از صاحبان خود متروک مانده اند، اکنون جایگاه کتاب و اندیشه است، کتابخانه تخصصی ادبیات فارسی در گوشه ی این خانه برای خود جایگاهی یافته است و مدرسان ادبیات فارسی دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی مستقر در یزد، در آن گرد می آیند و علاوه بر زنده نگاه داشتن یادآن که کتاب را عاشقانه می خواست، به بحث درباره ی شعر و ادب فارسی و همفکری و همدلی می پردازند و این بیت حافظ را بر لب دارند:
ای قصر دل افروز که منزلگه انسی 
یا رب مکناد آفت ایام، خرابت 

(روحانی فرهنگدوست: یادمان شادروان وزیری یزدی، حسین مسرت. یزد، اندیشمندان یزد، ۱۳۸۹.ص ۷۲-۷۳).
نگارش: رباب دشتی (مسئول امور موزه وزیری یزد).