جلدسازی در کتاب آرایی در تمدن اسلامی از دیرباز رواج داشته و علاوه بر فراهم کردن جلد از تخته های نازک چوب، در ادوار قدیم بیشتر جلدها از چرم هایی که از پوست حیوانات اهلی (که به لحاظ فقهی مقبول بوده اند) تعبیه می شده، ساخته می شده اند به طوری که جلد را از یک لا چرم (که سه جانب آن را لبه می داده اند) می ساختند و یا آستری از مقوا و امثال آن می گذاشتند. 
هرگونه ای از جلد را که عطف آن در جانب راست عرض قرار گرفته باشد بیاض، یا جلد بیاضی گویند. ظاهرا این گونه جلد پیش از سده هشتم هجری رواج عام نداشته و پس از آن مجموعه هایی به شکل بیاض (شامل مطالبی منظوم و منثور) معمول گردیده و در ادوار متاخر، مجموعه هایی از ادعیه و زیارات و مطالب ادبی و غیره را در قطع های خُرد و بزرگ به قطع بیاض و به شکل بیاض جلد می کرده اند. 
در بخش مرمت کتابخانه وزیری، از جلد بیاضی در جلد سازی کتب خطی استفاده می شود. 
نوشته: علی زارع (کارمند کتابخانه وزیری یزد).