نابینا شدن اروشنکو به چهار سالگی او باز می گردد. ابتلای واسیلی به سرخک، عامل این اتفاق ناگوار در زندگی او بود. این اتفاق اما نتوانست خللی در سیر پیشرفت این نابینای نابغه ایجاد کند. علاقه اش به آموختن زبان باعث شد از همان سالهای آغازین زندگی، قدم در وادی جادویی زبانها بگذارد. زبانهای مختلفی آموخت و در زبانشناسی هم نام و جایگاهی برای خود دست و پا کرد. اروشنکو را با سفرهای فراوانش هم باز می شناسند. اولین سفر این نویسنده روس به ۲۲ سالگیش برمیگردد. سفری که به مقصد انگلستان انجام شد و حضور واسیلی در این کشور دو سال به طول انجامید. او در این دو سال، علوم مختلف مربوط به نابینایان را در یکی از مؤسسات ویژه نابینایان در انگلستان آموخت. اولین تجربه آموزگاری واسیلی به ۱۹۱۴ و مدرسه نابینایان توکیو باز می گردد. او در این حضور، مدتی را به تدریس زبان اسپرانتو به نابینایان ژاپنی پرداخت. دو سال بعد، واسیلی به تایلند رفت و نخستین مدرسه نابینایان این کشور را بنا نهاد. پس از مدتی، به هند رفت و در آنجا با اتهام بلشویک بودن زندانی و سپس تبعید شد. مدتی بعد، اروشنکو توانست از هند بگریزد. به بندر شانکهای در چین و از آنجا به ژاپن رفت. تسلطش به زبان ژاپنی به او کمک کرد که مقالات و داستانهای زیادی برای ژاپنی ها بنویسد. در ماه می ۱۹۲۱ در تظاهرات کارگری و کنگره فدراسیون سوسیالیست ژاپن شرکت کرد و به همین دلیل دستگیر شد. از ژاپن هم اخراجش کردند و در پی این اخراج، واسیلی راهی پکن شد و در آنجا آموزش روسی را در دانشگاه پکن و کالج زنان چین آغاز کرد. در طول همان اقامت بود که با «لو شون» نویسنده نام آشنای چینی آشنا شد و حاصل این آشنایی، ترجمه آثار اروشنکو به چینی به قلم این نویسنده توانا بود. در ۱۹۳۵، اولین مدرسه نابینایان ترکمنستان را در نزدیکی شهر ماری بنیان نهاد و تا سال ۱۹۴۵ در آنجا ماند. در سالهای ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۸ به عنوان استاد مدرسه نابینایان مسکو مشغول بود و در سالهای ۱۹۴۹ تا ۱۹۵۱ در تاشکند به تدریس پرداخت. در سال ۱۹۵۲ به «اوبوخیوکا» رفت تا بر روی کتاب آخرش کار کند. اروشنکو، در همان سال درگذشت. بسیاری از آثار و نوشته هایش در طول زمان بدست افراد مختلف از بین رفته است. در شهر استاری اوسکول موزه ای برای یادبود او بنا شده است.
منبع : ایران سپید
