ماجرای این عکاس, با سایر همکارانش قدری متفاوت است. علیرغم اینکه همگی از تکنیک ها و ابزارهای مشترکی استفاده می کنند, «Tammy Ruggles» کم بینا است و اوضاع بیناییش هم روز به روز در حال بدتر شدن است. خودش می داند که ابتلایش به بیماری آر پی باعث خواهد شد روز به روز از قدرت بیناییش کاسته شود.
حال که دهه ششم زندگی خود را می گذراند، توان بیناییش به اندازه ای پایین آمده که انجام اموری نظیر رانندگی یا خواندن کتاب تقریباً برایش غیر ممکن شده است. متناسب با رشته ای که در دانشگاه در آن تحصیل کرده، «فعالیت در کارهای اجتماعی»، مشغول به کار بوده اما حدود ده سال پیش، از آنجا که برای انجام شغلش نیازمند راندن اتومبیل بوده و او دیگر بینایی لازم برای این کار را نداشته، از سوی کارفرمایش وادار به ارائه تقاضای بازنشستگی پیش از موعد شده. تامی از 2013 عکاسی را شروع کرده و در این مدت توانسته بیش از دو هزار عکس بگیرد. او که تعدادی از این عکسها را در یکی از نگارخانه های سینسیناتی به نمایش گذاشت، درباره کارش می گوید: «بیناییم روز به روز در حال کم شدن است. اما هیچ گاه نخواسته ام به مخاطبانم بگویم که من در حال ورود به دنیای تاریکی ها هستم. با همین بینایی اندکی که دارم سعی می کنم پدیده های مختلف را شکار کنم و با دوربینم از آنها عکس بگیرم و به کمک یک صفحه نمایش 47 اینچی، آنها را تماشا کنم. مجموع این کارها از من یک عکاس ساخته است.» عدم توانایی تامی برای رانندگی باعث شده او نتواند به مناطق دوردست برای عکاسی برود و همین امر باعث شده او بیشتر پدیده های اطراف محل زندگیش در لویزکانتی را به عنوان سوژه عکاسی انتخاب کند. تامی راگلز که علاوه بر عکاسی، نقاشی و داستان نویسی را هم تجربه می کند، می افزاید: «گرفتن عکس پرتره از یک سوژه انسانی، آن هم در محیط استودیو برایم غیر ممکن است. چرا که نم یتوانم تشخیص بدهم که سوژه من حالا در چه حالتی است; لبخند به لب دارد یا نه؟ نگاهش به دوربین است یا به طرف دیگری؟ نور محیط کافی است یا نه؟ بنا بر این ترجیح می دهم در طبیعت حاضر شوم و از چشم اندازها و گلها و رنگهای مختلف طبیعت عکاسی کنم. من تا زمانی که عکس ها را به رایانه ام منتقل نکنم، از کیفیتشان بی اطلاعم. پس از انتقال عکسها از دوربین به رایانه، در LCD بزرگ خود تماشایشان می کنم و آنهایی را که بد از آب در آمده اند حذف می کنم.» راگلز هم مثل بیشتر مبتلایان به آرپی، ترجیح می دهد به شکل سیاه و سفید عکاسی کند. این تضاد رنگی به او کمک می کند بتواند جزئیات تصاویر را راحت تر مشاهده کند. این عکاس 58 ساله، نگارخانه آنلاینی را هم راه اندازی کرده که با جستجویی ساده می توان آن را در محیط اینترنت پیدا کرد. راگلز آرزو می کند همه نابینایان بتوانند دنیاهای تازه ای را کشف و تجربه کنند.
منبع : ایران سپید