ویکی پدیا در باره تکنولوژی واقعیت افزوده می نویسد: واقعیت افزوده (Augmented Reality) یک نمای فیزیکی زنده، مستقیم یا غیرمستقیم (و معمولاً در تعامل با کاربر) است که عناصری را پیرامون دنیای واقعی افراد اضافه می کند. این عناصر بر اساس تولیدات کامپیوتری که از طریق دریافت و پردازش اطلاعات کاربر توسط سنسورهای ورودی مانند صدا، ویدئو، تصاویر گرافیکی یا داده های GPS است، ایجاد می شود. در واقعیت افزوده معمولاً چیزی کم نمی شود، بلکه فقط اضافه می شود. همچنین واقعیت افزوده تا حدودی شبیه به واقعیت مجازی است که توسط یک شبیه ساز، دنیای واقعی را کاملاً شبیه سازی می کند. در واقع وجه تمایز بین واقعیت مجازی و واقعیت افزوده این است که در واقعیت مجازی کلیه عناصر درک شده توسط کاربر، ساخته شده توسط کامپیوتر هستند. اما در واقعیت افزوده بخشی از اطلاعاتی را که کاربر درک می کند، در دنیای واقعی وجود دارد و بخشی توسط کامپیوتر ساخته شده است. با کمک تکنولوژی پیشرفتهٔ واقعیت افزوده (برای مثال افزودن قابلیت بینایی کامپیوتری و تشخیص اشیا) می توان اطلاعات مرتبط با دنیای واقعی پیرامون کاربر را به صورت تعاملی و دیجیتالی به او ارائه کرد. همچنین می توان اطلاعات مرتبط با محیط و اشیاء اطراف را بر روی دنیای واقعی نگاشت. این جملات آخر، دقیقاً همان کاربردی است که آنهایی که برای نابینایان کار می کنند، به آن تکیه دارند. شبیه سازی فضای محیط برای نابینایان بر روی ابزارهای مختلفی نظیر عینک های خاص یا تلفن های هوشمند، برای مسیریابی امن تر و دقیق تر.

«Foresight»، نام کمپانی تازه تأسیسی است که کار را در این زمینه آغاز کرده است. مأموریت این کمپانی، ارائه طرح هایی برای ایجاد شهرهای هوشمند متناسب با نیازهای نابینایان است. این شرکت حالا به تازگی اپلیکیشنی را برای اندروید طراحی کرده که نابینایان می توانند با نصب آن بر روی گوشی هایشان، در محیط های مختلف اعم از فضاهای باز و داخل ساختمان ها، بهتر از زمانی که از Gps برای مسیریابی استفاده می کنند، حرکت کنند. البته شرطش این است که آن مسیر یا محیط ابتدا توسط کارشناسان Foresight به فهرست مسیرهای دسترسی پذیر اضافه شده باشد. صاحبان مراکز تجاری در تعامل با کارشناسان این شرکت، نقشه ساختمان هایشان را در اختیار آنها می گذارند تا به نقشه های این اپلیکیشن اضافه شود.

منبع : ایران سپید