بررسی ریشه های قرآنی و حدیثی در اعتقاد به توسل

پدیدآورنده: محمدطاهر القادری

ترجمه: عبدالحسین رئیس السادات

مشخصات نشر: مشهد: بنیاد پژوهش های اسلامی

مشخصات ظاهری: 332 ص

شماره دیویی: ب 136 ق 464 /297

معرفی کتاب:

     این سخن را همواره در نظر داشته باشیم که نزد ما عقیده صحیح این است که چون وجود گرامی حضرات معصومین (ع)، اولیاء و صالحان محبوب خدای تعالی یا کارهای نیک و پسندیده را وسیله قرار می دهیم، در تمامی این حالات هرگز این ها را شریک در برابر خدای تعالی نمی دانیم. پس وجودهای شریف یا کارهای نیک و پسندیده را تنها وسیله قرار می دهیم در حالی که به خدای تبارک و تعالی توسل می جوییم. او وجود وحدهُ لا شریک است و هیچ رسول، یا نبی یا ولی، هیچ زنده یا مرده ای شریک او نیست; نه در ذات و نه در صفات. وسیله هر که و هر چه باشد، آن که به او توسل می جوییم ذات پروردگار خدای تبارک و تعالی است. او بر این قادر و تواناست که دعای هرکس را مستقیما بشنود و بدون وسیله هم دعا را مورد اجابت قرار دهد، اما امید به اجابت دعا از وجودهای پاک بیشتر است تا از خود ما. به همین خاطر آن وجود های پاک را وسیله قرار دادن در واقع از طریق ایشان دعا کردن و از طریق ایشان رسیدن به اجابت است. در کنار این امید، آن ذات ستوده صفات از میان آفریده های خویش توسل به محبوب ترین مخلوق و پسندیده ترین اعمال را وسیله ای برای شرف پذیرش بخشیدن به دعاهایمان قرار خواهد داد و مشکلات و پریشانی های ما را دور خواهد نمود و نیاز های ما را برآورده خواهد ساخت.