کامي از نام: شرحي عرفاني بر اسماء جوشن کبير سالک الي الله سيد علي نجفي (ره)

پدیدآورنده: هيأت تحريريه مؤسسه فرهنگي ـ مطالعاتي شمس‌الشموس

مشخصات نشر: تهران: مؤسسه فرهنگي ـ مطالعاتي شمس‌الشموس، ‎۱۳۹۲

شماره دیویی: ک327ن 42 /297

معرفی کتاب:

     کتابی که پیش رو دارید بخش دوم در شرح اسماء حُسنای الهی است که از روح قدسی مردی از سلاله احمدی تراوش نموده است. عارفی که با قلبی طاهر سحرگاهان در معرض نفحات می نشست و مترصد تنزل اسماءالله می شد و آنچه را که بر قلب لطیفش وارد می شد و شهود می کرد، بی دریغ به طالبان طرق الی الله عنایت می کرد و با این بذل و بخشش ظرفی وسیع تر برای پذیرش انوار الهی تحصیل می کرد. آری، به حقیقت معنای این کلام حضرت ختمی مرتبت را با گوشِ هوش دریافته بود که فرمودند: « انَ لِرَبّکُم فی ایامِ دَهرِکُم نَفَحات الا فَتَعَرَضوا لَها » البته اتصال به عالم اسماءالله و کسب فیض مستقیم از محضر حضرات محمدیین، صلوات الله علیهم اجمعین، که همان حقیقت اسماءالله هستند، شیوه این اولیای الهی است.

     آیت الله سیدعلی قاضی در خصوص نزول اسماءالله می فرمودند:

« علم اسماء حسنی بعد از علوم توحید از اشرف علم است... و نیز وارد شده است که " الاسماء تُنزِلُ مِنَ السَماء" ... »

     علامه طباطبایی نیز می فرمودند:

     « هنگامی که نفس به ملکاتی دست یافت که حاجت و پرده کلیات نیست، احیانا می تواند به انوار عالم تجرد و وجود آن ها که در روشنی و درخشنده و جمال و کمال قابل اندازه گیری و مقایسه با علم مثال نیستند، اشراف و احاطه پیدا نماید. این اشراف نفس تکرار می شود تا اینکه نفس به تمام تمکن خود دست می یابد و آن را برای خود مقام قرار داده و درجه به درجه ترقی می کند تا اینکه به نشئه اسماء نائل می شود و این نشئه اسماء عالم محض و خالص و بَحت و ناب است و سراسرش درخشندگی و فروغ است که ذره ای در آن تیرگی و آلودگی یافت نمی شود; پس نفس همه چیز را در آنجا ناب و خالص مشاهده می کند: علم ناب، قدرت ناب، حیات ناب، وجود و ثبوت، درخشندگی و فروغ، جمال و جلال، کمال، سعادت و عزت، سرور و قشنگی و خوش ترکیبی. این مشاهدات ناب ادامه دارد تا اینکه نفس به اسماء و صفات ملحق شود سپس در ذات والای الهی محو شود و فانی گردد. در این هنگام که به تبع غیب حق غایب گردد و به فنای ذاتش فانی می شود و به بقاءالله که پاک و متعالی از هر نقصی است باقی می ماند. »

     حضرت آیت الله جوادی آملی درباره اهمیت معرفت به اسماءالله می فرمایند:

« مقصود از معرفت خدای سبحان شناخت ذات اقدس او با اسمای حسنای وی است که برخی عظیم و بعضی اعظم اند و اگر اسمای الهی به خوبی شناخته شود، مسئله مبدا و معاد از یک سو و وحی و نبوت از سوی دیگر معلوم می گردد. »

     و علامه طباطبایی(ره) نیز در این خصوص می فرمایند:

     « کتاب و سنت، اسماء الهی را واسطه در تنزل وجود می داند. اگر در کتاب الهی با دقت نظر کنی، می یابی که خداوند در آیات توحیدی مانند آیاتی که در سوره رعد، حدید، حشر و غیر آن است و آیات فراوان دیگر، اسماء خاص را با اسماء عام تعلیل می کند و می یابی که خداوند سبحان هنگام بیان آفرینش و قوام دادن به هستی و اشکال گوناگون افاضه و اعطا و نیز در مرحله بازگشت مانند مرگ و برزخ و حشر غیر آن، آن ها را با نام هایی که مفهوم متناسبی با هر یک از این موارد دارد، تعلیل می کند و شاید در بیش از پانصد آیه به چنین چیزی دست می یابی، تا آنجا که در امور اعتباری مانند تکلیف کردن نیز امر وجود دارد و اگر در روابط میان اسماء و مادون آن دقت کنی، از ویژگی های اسماء به بسیاری از شئون تنزلات وجود رهنمون خواهی شد و همین طور بالعکس، آن گاه به علومی دست خواهی یافت ک به اندازه نیاید اگر از آنان باشی که خداوند از رحمتش دو بهره نصیبشان نموده و نوری برایشان قرار داده که با آن حرکت کنند و همچنین سنت دعاهای فراوانی که از پیامبر و خاندان معصومش به ما رسیده، پر است از اسماء و صفات و در بین دعاهای مفصل کمتر دعایی است که در آن چنین مضامینی را نیابیم. »