امر و معاني ثانوي آن از نظر برخي از تفاسير فقهي و ادبي در جزءهاي ۷ ، ‎۸ و ‎۹ قرآن کريم/ نگارش: حسن بيکدلي؛ استادان راهنما: محمد جعفر ورزي، حميد الهي‌دوست.- کارشناسي ارشد(، دانشکده معارف قرآن و عترت اصفهان، رشته نهج‌البلاغه) ؛ ‎۱۳۹۶.

توصیفگر:

1- قرآن -- مسائل لغوي

2- زبان عربي -- معاني و بيان

شماره دیویی: الف949ب153/ 297

چکیده:

     بلیغ ترین وفصیح ترین کلام، کلام خداست که در قرآن کریم به عنوان معجزه جاوید پیامبر گرامی اسلام((صلی الله علیه واله وسلم)) تبلوریافته و دارای جنبه های مختلف اعجاز از جمله اعجاز لفظی و معنایی می باشد. علوم بلاغت قبل از اسلام به صورت پراکنده مورد توجه شاعران و ادیبان بوده ولی قرآن کریم تاثیر ژرفی براین علم گذاشته و این شاخه ازعلم را در مسیر تکامل قرار داده است. علم معانی که یکی از شاخه های مهم بلاغت است شامل موضوعات مختلفی ازجمله انشاء طلبی می باشد که آن نیز5 موضوع؛ امر، نهی، استفهام، تمنی وندا را شامل می شود. در این پژوهش تلاش شده موارد امرومعانی ثانوی آن در جزء های 7، 8 و9 قرآن کریم از منظر برخی از تفاسیر فقهی و ادبی محدود و مشخص بررسی گردیده و نکات تفسیری آن در رابطه با امر ومعانی ثانوی آن درجزء های مذکور قرآن کریم نگاشته شود. روش این پایان نامه نیزجمع آوری اطلاعات به صورت توصیفی و تحلیلی بوده است، به این ترتیب که ابتدا تمام آیات و افعال موجود بررسی گردیده و موارد امربه درستی و دقت تشخیص داده شدند و در مراحل بعدی تلاش کردیم به هدف اصلی، که درک معنای صحیح ترآیات با توجه به موارد مطرح شده در مورد افعالی که دارای معانی ثانوی می باشند رهنمون شویم. طی پژوهشی که به عمل آمد 289 مورد کاربرد امر، در این سه جزء استخراج گردید، که 108 مورد آن در معنای اصلی امر و 181 مورد باقیمانده، در معنای ثانوی امربه کاررفته است.   

کلید واژه ها: قرآن کریم- بلاغت-انشاء-امر-معانی ثانوی.