حضرت سجاد(ع) در دعایی از صحیفه می فرماید:
« وَ اجْعَلْ شُكْرِي لَكَ عَلَى مَا زَوَيْتَ عَنِّي أَوْفَرَ مِنْ شُكْرِي إِيَّاكَ عَلَى مَا خَوَّلْتَنِي»
و شکرم را بر آن چه از من باز داشته‌ای افزون‌تر از شکرم بر آن چه به من عنایت کردی قرار ده.(دعای 35 صحیفه سجادیه)
این ها در بلا دو نعمت را شاهد هستند و این است که شکر بیشتر را بر بلا و محرومیت می خواهند؛ چون این بلایا هستند که نقطه ضعف های ما را به ما نشان می دهند و همین بلایا و مصیبت ها هستند که رشته های وابستگی ما را می برند.
منی که تمام ناصحان نمی توانستند از بت هایم، از عشق هایم جدایم کنند، وقتی مرگ و رنج و محرومیت و محکومیت بت هایم را دیدم و وقتی آنها در جلوس چشم من شکسته شدند، ناچار می فهمم که بر این شکسته ها نمی توان دل بست و به این ها که خودشان را نگهدار نیستند، نمی توان تکیه کرد.
ما که مغرور موقعیت عطا و نعمت هستیم و ذلیل و مقهور موقعیت بلا، از آنجا باخته ایم که کار خود و جایگاه دنیا را فراموش کرده ایم و خیال می کنیم که بازیگران و سوداگران عالم انسیم، درحالی که ما رهروان عالم عشقیم و بازیچه هایمان را می شکنند و سرمایه هامان را می گیرند و نقطه ضعف هامان را رها نمیکنند و آن گونه که می خواهند، نه آن گونه که می خواهیم راهمان می اندازند؛ چون برای حرکت ما دو پای شکر و صبر هست و اینکه کدام را به راه بیندازند، به هوس های ما و انتخاب ما واگذار نشده است.
عطا و بلا به دست اوست و شکر و کفران در برابر عطا و جزع و صبر و حمد و طلب در برابر بلا به اختیار ماست.
