امام امیرالمومنین علی (ع) در خطبه­ ی 82 درباره­ ی دنیا توصیفی دارند که:

مَا أَصِفُ مِنْ دَار أَوَّلُهَا عَنَاءٌ، وَآخِرُهَا فَنَاءٌ! فِی حَلاَلِهَا حِسَابٌ، وَ فِی حَرَامِهَا عِقَابٌ. مَنِ اسْتَغْنَى فِیهَا فُتِنَ، وَ مَنِ افْتَقَرَ فِیهَا حَزِنَ، وَ مَنْ سَاعَاهَا فَاتَتْهُ، وَ مَنْ قَعَدَ عَنْهَا وَاتَتْهُ، وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ، وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَیْهَا أَعْمَتْهُ.

   دنیا جایگاهی است با رنج آغاز و با نیستی پایان، با حسابرسی در حلال­ ها و با مجازات در حرام ­ها. بی­نیازی در آن، غرور و فتنه می ­آورد و نیازمندی حزن و اندوه. کسی که به دنبالش می­ افتد، آن را نمی­ یابد و کسی­ که از خستگی طلب می­ نشیند، آن را آرام به­ دست می­ گیرد. این دنیا و این جایگاه با تمام داستان ­هایش، آن­جا که هدف تو می­ شود و به آننگاه می ­کنی تو را کور می­ کند و آن­جا که وسیله می­ شود و با آن نگاه می­ کنی، تو را بینا می­ کند.

   هم چون خورشید که اگر با آن نگاه کنی می­ بینی و اگر به آن نگاه کنی کور می­ شوی؛ پس در یک موقعیت، دو نوع برخورد، دو نتیجه می­ دهد. این بینایی و کوری و این محرومیت و بهره­ مندی، نتیجه­ ی موقعیت و امکانات نیست، که موقعیت­ ها برابر است، بل نتیجه­ ی موضع­ گیری و زاویه­ ی دید توست.