امام حسن عسگری(ع)، یازدهمین پیشوای شیعیان در سال 232 هجری قمری در مدینه متولد شدند و دوران عمر ایشان 29 سال می‌باشد که 13 سال اول را در مدینه،10 سال قبل از امامت و شش سال زمان امامت خود را در سامرا زندگی کرده‌اند.
 امامت۶ ساله امام عسگری(ع)
امام(ع) سه سال از دوران امامت شش ساله خود را در زندان سپری کردند اما این طور نبود که ایشان سه سال به طور مداوم در زندان باشند بلکه به دفعات بخصوص توسط معتمد عباسی زندانی شدند؛ به طوری که هر جریانی که اتفاق می‌افتاد و موجب ترس عباسیان می‌شد، امام(ع) را دستگیر و زندانی می‌کردند با این حال ایشان در طول سه سال باقی مانده اقدامات اساسی زیادی را برای شیعیان و مسلمانان انجام دادند.
یکی از اقدامات مهم امام یازدهم(ع) ایجاد سازمان وکلا بود؛ یعنی ایشان افرادی را به عنوان وکیل به مناطق مختلف فرستاده بودند که هر کدام مستقل از سایرین فعالیت می‌کردند اما همه آنها به طور مستقیم با امام(ع) در ارتباط نبودند بلکه برخی نیز با واسطه با ایشان ارتباط برقرار می‌کردند و همچنین امام(ع) پیک واحدی داشتند که همه وکلا نامه امام عسگری(ع) را فقط از آن پیک می‌پذیرفتند نه فرد دیگر.
ارتباط غیرمستقیم، حرف‌های پشت پرده و اعمالی این چنین از جمله رویه‌های امام دهم و یازدهم(ع) بود که گویی ایشان می‌خواستند بدین طریق مردم را برای مواجهه با عصر غیبت آماده کنند مخصوصا اینکه امام یازدهم (ع) نیز مورد تهدید دشمنان و از نظر جانی در خطر بودند و امام هادی(ع) نیز همواره ایشان را از عموم مردم پنهان می‌کردند و فقط نزدیکان ایشان را امام بعد از امام هادی(ع) می‌شناختند.
این جریان موجب شد مردم پس از شهادت امام دهم(ع) امامت حضرت عسگری(ع) را انکار کنند اما ایشان به وسیله کرامات خاص خود به کرات امامت خود را اثبات کردند. آن حضرت(ع) و همچنین امام هادی(ع) در محیطی کاملا نظامی زندگی کردند و بر اساس شرایط سیاسی زمان لقب عسگری به ایشان دادند اما این ویژگی در وجود مبارک امام حسن عسگری(ع) نمود بیشتری داشت.
امام(ع) در پنج سال آخر عمر خود به شدت از وجود حضرت مهدی(عج) محافظت و صیانت می‌کردند و ترتیبی دادند که هیچ کس از وجود مبارکشان خبردار نشدند چرا که به اذن خداوند و در اثر تقوا و پاکدامنی خود نرجس خاتون، جسم مادر آن حضرت نیز در زمان بارداری به گونه‌ای نبود که کسی به وجود فرزندی در بطنش پی ببرد؛ تا جایی که هنگام شهادت امام حسن عسگری(ع) نیز معتمد عباسی کسانی را فرستاد تا حتی کنیز امام(ع) را معاینه کنند تا اگر باردار بودند فرزندش را به قتل برسانند غافل از اینکه امام زمان(عج) آن زمان پنج ساله شده بود.
امام حسن عسگری(ع) در سن 28 یا 29 سالگی و در هشتم ماه ربیع الاول سال 260 هجری قمری  توسط معتمد عباسی مسموم شده و به شهادت رسیدند اما ایشان قبل از شهادت به مدت چند روز به بستر بیماری افتادند و در این مدت خلیفه عباسی پزشکانی را به بالین ایشان می‌فرستاد تا گواهی دهند آن حضرت در اثر مرگ طبیعی از دنیا رفته است در حالی که هیبت والای ایشان در اثر سم به قدری افول کرده بود که واضح روشن بود؛ با این حال شیعیان در پاسخ به این شبهه تاریخی که می‌گویند شاید امام حسن عسگری(ع) در اثر بیماری از دنیا رفته اند، به حدیث امام صادق(ع) استناد می‌کنند که فرمودند: ما اهل بیت(ع) از دنیا نمی‌رویم مگر اینکه یا مسموم می‌شویم و یا با شمشیر کشته می‌شویم.
امام دوازدهم (عج) تولدی مخفیانه داشتند از این جهت ولادت ایشان بی‌شباهت به ولادت حضرت موسی (ع) و حضرت ابراهیم (ع) نیست. با وجود تدابیر امنیتی شدیدی که جاسوسان و مأموران خلیفه عباسی برای کنترل منزل امام یازدهم (ع) اعمال کرده بودند، آقا امام زمان (عج) در پانزدهمین روز از ماه شعبان سال 255 در سامرا قدم به جهان هستی گذاشتند.
 با شهادت امام حسن عسکری (ع)، امام زمان (عج) در سن ۵ سالگی عهده دار منصب امامت شیعیان شدند و براساس آنچه که در روایت‌ها به آن‌ها اشاره شده، تا آن زمان هیچ فردی از وجود مبارک آن حضرت آگاهی نداشت.
دوران زندگی امام زمان (عج) به ۴ دوره تقسیم می‌شود که دوره نخست شامل تولد ایشان تا غیبتشان است و دوره دوم غیبت صغرا حضرت مهدی (عج) را شامل می‌شود، همچنین دوره‌های سوم و چهارم به ترتیب شامل دوره غیبت کبرا امام زمان (عج) و دوره حکومت این حضرت می‌شود.
مدفن حضرت امام حسن عسکری (ع)
این امر که حضرت در خانه خود دفن شده از مسلمات تاریخ است. اما اینکه چرا امام را در قبرستان مسلمین دفن نکردند، باید گفت که انبیاء و ائمه و صلحاء در همه وقت سعی داشتند در ملکی که متعلق به خودشان است و کسی را داعیه تملک بر آن نیست زندگی کنند و بعد از مرگشان نیز در چنین مکانی مدفون گردند. چنانچه پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ در خانه خودش مدفون است و همان طور که از پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ نیز نقل شده است بیشتر پیامبران در خانه های خود مدفون هستند.  به عنوان نمونه می توان به مدفن اسماعیل ذبیح الله اشاره کرد که درکنار کعبه در حجره اسماعیل (خانه اسماعیل) می باشد.
علاوه بر این در میان عرب رسم بر این بود که بزرگان قوم را در خانه ای در کنار هم دفن می کردند یعنی در جائی که اجدادشان در آن نقطه دفن شده بودند و این امر در مورد ائمه ای که در بقیع مدفون هستند صادق است چرا که محل دفن ائمه بقیع ابتداء منزل عقیل بن ابی طالب بود لذا ما شاهدیم که مادر امام علی ـ علیه السلام ـ عباس عموی پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و چهار امام بزرگوار و...همگی در نقطه ای نزدیک هم مدفون هستند و اگر امام حسن عسکری ـ علیه السلام ـ نیز در مدینه رحلت می کردند قطعا در این نقطه مدفون می شدند.
از آنجا که امام حسن عسکری ـ علیه السلام ـ دور از موطن اصلی خود بودند لذا قطعا وصیت و یا سفارش کرده بودند که در کنار پدر بزرگوارشان مدفون گردند. در فقه اسلامی هم آمده است که مستحب است انسان مقبره ای داشته باشد که مالکیت آن از آن خودش باشد تا در آن دفن شود و هم چنین اقرباء و خاندانش در آن دفن گردند. علاوه بر آنچه نقل شد باید به این نکته نیز اشاره نمود که در بیت یا خانه دفن کردن در آن عصر و زمان مرسوم و معهود بوده و اکثر بزرگان در خانه های شان دفن می شدند. با توجه به مطالب ذکر شده معلوم می شود که چرا امام حسن عسکری ـ علیه السلام ـ و یا سایر ائمه معصومین ـ علیهم السلام ـ را در خانه های خودشان دفن کردند که به صورت خلاصه بیان می شود:
1. اینکه انبیاء و ائمه معصومین ـ علیهم السلام ـ و صلحاء دوست داشتند در محلی که رحلت می کردند دفن شوند.
2. در جامعه عرب رسم بر این بود که بزرگان قوم را در خانه های خود درکنار هم دفن می کردند.
3. مستحب است که انسان برای خود و خاندانش مقبره ای مشخص داشته باشد.
4. چنانچه ائمه پیشین هم چه در بقیع و چه در کاظمین و سامراء از این روش استفاده کردند و در خانه و ملک شخصی خود مدفون شدند تا در آینده افراد مغرض نسبت به محل دفن آن حضرات ادعایی نداشته باشند.
منبع:
http://shabestan.ir/detail/News/
https://hawzah.net/fa/goharenab/View/