با نگاهی به آیات و روایات می توان معیار ارزشمندی و بی ارزشی صبر و شرایط مقبولیت صبر را دانست. قرآن آشکارا می گوید صبری که ستایش یافته ی خداوند است، صبری است که هدف و غایت آن فقط جلب رضایت و خشنودی او باشد نه آن که – برای مثال- شخص بخواهد با صبر به شهرت برسد یا با تحمل سختی یک قهرمان شناخته شود.
قرآن کریم در هفتمین آیه ی سوره مدثر به پیامبر اکرم (ص) چنین دستور می دهد:
« وَلِرَبِّكَ فَاصْبِرْ»
یعنی صبرت را فقط برای پروردگارت قرار بده، نه برای احدی غیر از او. از این جا معلوم می شود که از دیدگاه قرآن و اسلام صبر عبادت است و مانند دیگر عبادات بدون قصد قربت، پاداش و ثوابی ندارد و پذیرفته نمی شود.
هم چنین در آیه ی 22 سوره ی رعد در اوصاف اولوالباب و خردمندان واقعی که سعادت دنیا و آخرت حق آنان است می فرماید:
« وَالَّذِينَ صَبَرُوا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ»
و آن ها که به خاطر ذات (پاک) پروردگارشان شکیبایی می کنند و نماز را برپا می دارند و از آن چه به آن ها روزی داده ایم، در پنهان و آشکار، انفاق می کنند و با حسنات، سیئات را از میان می برند، پایان نیک سرای دیگر، از آن هاست.
بنابراین معیار ارزشمندی و بی ارزشی صبر و هم چنین ضامن رسیدن به پاداش ابدی صبر، نیت خالص عمل یعنی رضای پروردگار است و بس.
