غیبت به معنای بدگویی کردن پشت سر دیگران است. با این تعریف، غیبت شامل بهتان، تهمت و فحش می شود؛ اما به طور کلی، غیبت یعنی در غیاب کسی عملی را انجام دهی که باعث ناخوشایندی اوست. این عمل می تواند با گفتن، نوشتن و حتی به صورت اشاره و کنایه باشد. در حقیقت، غیبت کننده با غیبت کردن، عیوب دیگران را فاش می سازد. این عیب می تواند جسمانی باشد مثل کوتاه قدی؛ و یا اخلاقی مثل حسد و یا در اصل و نسب باشد مثل آن که به کسی بگویی: حمال زاده.
حتی غیبت می تواند در اموری که مربوط به دیگران است، انجام پذیرد؛ مثل ذکر عیوب خانه، لباس و سایر متعلقات شخصی.
در نتیجه ذکر عیوب پنهانی دیگران در غیابشان به هر نحوی و با هر قصدی غیبت و حرام است.
رسول خدا (ص) می فرماید:
« غیبت آن است که درباره ی برادر دینی ات چیزی بگویی که خوش ندارد.»
نیز امام صادق علیه السلام می فرماید:
« غیبت آن است که درباره ی برادر دینی ات عیبی را بگویی که خداوند آن را پوشیده است.»
امام صادق علیه السلام غیبت را به چند نوع تقسیم کرده است. ایشان می فرماید:
« غیبت اقسامی دارد:
- نقص بدنی: مثل این که آدمی بگوید فلانی چشمش کج است یا کور است.
- . نقص نسبی: مثل این که بگوید پدر او فاسق یا خبیث یا خسیس است.
- نقص اخلاقی: مثل این که بگوید او بداخلاق است یا خشمناک یا ترسوست.
- نقص دینی: مثل این که بگوید او دروغ گو یا دزد است. همه ی این موارد غیبت و حرام است.