عامر بن عبد قیس یکی از زهاد ثمانیه و از اتقیای اصحاب حضرت علی(ع) و قاریان عراق در سپاه صفین بود. او به رفتار ضد اسلامی عثمان اعتراض می نمود و او را از عواقب کار خود برحذر می داشت. او به بصره مهاجرت کرد و به اهل آنجا قرآن خواندن را آموخت.
آورده اند که عامر بن عبد عیس در نماز بود که شیطان بر صورت ماری آمده بر مصلای او برآمده و در زیر پیراهن رفته سر از گریبان وی بدر آورده عامر قطع نماز نکرده حضورش بتفرقه مبدل نگشت گفتند ترا این قوت قلب از کجا حاصل آمده که از ماری چنین نترسیدی گفت شرم میدارم که در محل نماز و موقف راز بغیر از خداوند بی نیاز از دیگری ترسم.
و چون معویۀ ابو سفیان بتغلب بر ولایت اسلام مستولی گشت عامر بن عبد عیس را بواسطۀ ولای مرتضی از شهر بیرون کرده عامر از شهر بیرون آمده میرفت تا بکوهی رسید بر جبل آمده بنشست و بقرائت قرآن اشتغال نموده تا آفتاب غارب گشت و هنگام شام که وقت خیل لیل تاختن آورد طلایع ظلام آشکارا شد.
راهبی که در آن حوالی بود و در صومعه خود نشسته نزد عامر آمده با وی گفت اینجا که تو نشستۀ جای قرار نیست که در این موضع شیر و انواع سباع بسیار است صلاح تو در آنست که بصومعه من درآئی تا از آفت شیر و پلنگ ایمن گردی عامر گفت تو ترسائی و من مسلمان هرگز با تو مرافقت ننمایم از خداوند تعالی شرم میدارم که بجهة محبت جان پناه بدشمنان برم.
و ترسا الحاح و مبالغه نموده مفید نیفتاد بالضرورة در صومعه را بسته بکار خود مشغول گشت و چون پارۀ از شب بگذشت ترسا را دل بجانب وی نگران شده ببام صومعه درآمده عامر را در نماز ایستاده دید و شیران آمده در پیش او سر بر دست نهاده بخفتند و او را پاسبانی میکردند و چون نماز تمام کرد شیران را گفت اگر شما را بمهمی فرستاده اند بکار خود مشغول شوید و اگر به پاسبانی آمده اید ما را احتیاج به پاسبانی نیست بازگردید و وقت مرا پریشان مدارید چون این سخن بر زبان آورد شیران دم خود را در حرکت آورده بازگردیدند و چون راهب این حالت را مشاهده نمود از بام صومعه فرود آمده در پای وی افتاد و گفت کیستی جواب داد که من بدترین مسلمانانم و مرا بسبب بدی از شهر بیرون کرده اند.
ترسا گفت جماعتی که بدترین ایشان را مرتبه و منزلت بدرگاه صمدیت این باشد حال بهترین این طایفه چه باشد فی الحال بسعادت اسلام استسعاد یافت.
