پدید آور : قنبرعلي صمدي

مشخصات نشر: قم: موسسه بنياد فرهنگي مهدي موعود (عج)، ‎۱۳۹۷

شماره دیویی : الف 825ص297/959

یکی از بنیادی ترین اصول اعتقادی شیعه، باور به وجود امام معصوم پس از پیامبر اکرم (ص) و استمرار خط امامت و وصایت در طول زمان است؛ به گونه ای که تا قیامت هیچ دوره و زمانی خالی از ولی معصوم نیست، بلکه همواره امام و حجت الهی یا به صورت آشکار یا به صورت پنهان  در جامعه حضور دارد.

گسست ارتباط رسمی میان امام و شیعیان پس از شهادت امام عسکری (ع) و غیبت فرزندش امام دوازدهم حضرت مهدی (عج)، این پرسش و شبهه را برای مخالفان شیعه پدید آورده است که امام غائب و دور از دسترس، وجود و عدمش یکسان بوده و هیچ تاثیری در عرصه تعاملات اجتماعی و زندگی مردم نخواهد  داشت!

نمونه بارز این دشمنی را در تلاش گسترده فرقه ضاله وهابیت می توان مشاهده نمود که با تبلیغات رسانه ای و چاپ و پخش وسیع کتاب های ضد شیعی، سعی دارند اعتقاد شیعیان به وجود امام غائب را امری موهوم القا کنند و با نشر این گونه شبهات، اذهان مردم را نسبت به این رکن رکین اعتقادی شیعه، متزلزل نمایند.

با توجه به اهمیت اعتقاد به امام حی غائب و جایگاه مهدویت در فرهنگ اعتقادی شیعه، لازم است مبانی عقلی و نقلی ضرورت وجود امام حی غائب در جامعه، با دلایل متقن، اثبات و مبرهن گردد و آثار وجودی و نقش آفرینی امام غائب در جامعه، به روشنی تبیین شود.

در این باره چند پرسش اساسی قابل طرح است مانند اینکه؛ چرا باید امام حی همواره وجود داشته باشد؟ وجود امام حی چه تاثیری در عالم و زندگی مردم دارد؟ اگر وجود امام حی لازم است، پس چرا غائب و ناپیداست؟ امامی که از نظرها پنهان است چگونه جامعه دینی را مدیریت و رهبری می کند؟ و ...

در این پژوهش، به این گونه پرسش ها، با اسلوب علمی پاسخ داده شده است.