إِذْ قالَتِ الْمَلائِکَةُ يا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسيحُ عيسَي ابْنُ مَرْيَمَ وَجيهاً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبينَ

وَ يُکَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَ کَهْلاً وَ مِنَ الصَّالِحينَ

این آیات که شرح اصطفای نسبی مریم علیها سلام است به ان حضرت بشارت می دهد که تو از راه غیب مادر می شوی و عیسی فقط فرزند توست، تا نپندارد از همسر صاحب فرزند خواهد شد، به همین جهت تعجب کرد.

در بشارت فرشتگان به حضرت مریم اوصافی برای حضرت مسیح برشمرده شده است: الف. سراسر جهان کلمات الهی است؛ اما او مصداق کامل کلمه تکوینی (نه اعتباری) الهی است، زیرا روح وی انتسابی قوی و پیوندی ویژه با خدا دارد.او با خطاب و کلمه « کُن» به هستی قدم نهاد و بدان لحاظ که پدر نداشت و نیز چگونگی کیفیت حمل و فصال، از ناحیه مادر نیز به صورت اعجاز و بی گذراندن ایام بارداری به دنیا آمد، از این رو آیت کبرای حق تعالی است و بهتر خدا را نشان می‏ دهد.

ب..نشانه او این است که نامش عیسی، لقبش مسیح، به معنای رهبر روحانی و ممسوح بالبرکة، وکنیه وی ابن مریم است.
ج.در دنیا چهره‏ ای مقبول و مردمی، یعنی رسالت و پیامبری خواهد داشت و در آخرت نیز چهره‏ای معنوی دارد و دیگران وی را نزد خداوند شفیع خویش قرار خواهند داد. وصف عیسای مسیح به وجیه بودن در دنیا و آخرت، آن حضرت و مادر او را از اتهامات ناروا تنزیه می‏ کند.

د. آن حضرت با برخورداری از قرب کسبی و نیز موهبتی، قربی ویژه دارد و وجیه بودن او در حدّ مقرّبان است؛ نه در حدّ ابرار یا اصحاب یمین.

ه. حضرت مسیح در گهواره در نخستین روزهای ولادت سخن می گوید؛ هم اصل این تکلم معجزه است و هم این که سخنی را که انبیا علیهم السلام در چهل سالگی می گویند او در گهواره ان را می گوید و از دوران مهد تا چهل سالگی که دوران بلوغ عقلی انسان و نبوت انبیاست یکسان سخن می گوید. نبوت ان حضرت از همان نوزادی بوده ( هر چند مأمور به احکام و تبلیغ آن نبود) و این تکلم، هم معجزه برای اثبات نبوت بود وهم بر پاکی وی و پاکدامنی مادرش دلالت می کرد. تکلم در مهد با دخالت و اشاره ی مادر آن حضرت بود و این معجزه به هر دو منسوب است.

آن حضرت در دوران کهولت نیز گفتار رسولانه دارد و خود رسالت نیز خارق عادت است.

و. حضرت مسیح علیه السلام از صالحان است.

منبع: تسنيم: تفسير قرآن کريم/ مولف: جوادي آملي؛ تحقيق و تنظيم: سعيد بندعلي، عباس رحيميان محقق؛ ويرايش و مقابله علمي: سعيد بندعلي، حمزه محمدزاده.- قم: اسراء، ‎۱۳۸۹.

جلد 14 (صفحات 282 و 283)