یکی از آیاتی که درباره ی نگهداری زبان در قرآن مجید آمده است آیه 53 سوره اسراء است:

وَ قُلْ لِعِبَادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ ۚ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلْإِنْسَانِ عَدُوًّا مُبِينًا

و بندگانم را بگو که همیشه سخن بهتر را بر زبان آرند، که شیطان (بسیار شود به یک کلمه زشت) میان آنان دشمنی و فساد برمی‌انگیزد، زیرا دشمنی شیطان با آدمیان واضح و آشکار است.

روایت:

رسول اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند:

«أَمْلكْ عَلَيْكَ لِسَانَكَ، زبان خویش را نگهدار.

امام باقر علیه السلام فرمودند:

از اندرزهای لقمان حکیم به فرزندش این بود که فرزند عزیز کسی که مالک زبان خود نباشد، سرانجام پشیمان خواهد گشت...

حکایت:

شخصی چهار زن داشت وقتی بیمار شد خواستند او را از اتاق بالا به زیرآورند. دو زن دو دست او را و دو زن دیگر پای او را گرفتند و از پله ها به زیر می آوردند و آن مرد سر خود را حرکت می داد و زیر لب چیزی می گفت.

زن ها پرسیدند: چرا سرت را حرکت می دهی؟ با خود چه می گویی؟

مرد گفت: فکر می کنم اگر خوب شوم ان شاالله زنی دیگر بگیرم که در وقت ناخوشی سر مرا بگیرد که به زمین نخورد.

زن ها تا این سخن را شنیدند همه عصبانی شدند و یک باره او را رها کردند. بیمار از بالای پله ها افتاد و سر و پا و دستش شکست و وفات کرد.

زن ها گفتند: چه خوب شد که مردی تا زن دیگری نگیری.