از آیاتی که درباره ی موعظه و نصیحت در قرآن مجید آمده است آیه13 سوره لقمان و آیه 125 سوره نحل است:

 وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ  إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ

(به خاطر بیاور) هنگامی را که لقمان به فرزندش در حالی که او را موعظه می کرد گفت: «پسرم، چیزی را همتای خدا قرار مده که شرک، ظلم بزرگی است»

ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ  وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ  إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ  وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ

با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما و با آنها به روشی که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن. پروردگارت، از هرکسی بهتر می داند چه کسی از راه او گمراه شده است؛ و او به هدایت یافتگان داناتر است.

روایت: 

امام علی علیه السلام می فرمایند:

کسی که اندرز و نصیحت را بپذیرد، از رسوایی مصون خواهد ماند.

حکایت:

حکایت می کند روزی عبدالله مبارک به دیدن بهلول به صحرا آمد. بهلول را سر و پا برهنه الله گویان دید. پیش آمد و سلام کرد وگفت: استدعا دارم مرا پند دهی که در دنیا چگونه زندگی کنم که از معصیت دور باشم.

بهلول خاموش شد.

عبدالله گفت: چرا خاموش شدی و جوابم نمی دهی؟

بهلول گفت: چهار شرط مرا بپذیر تا تو را پند دهم.

گفت: چهار شرط خود را بگو می پذیرم.

بهلول گفت: اول آنکه اگر گناه کنی دیگر روزی خدا را نخوری.

گفت: پس رزق که را بخورم؟

بهلول گفت: چگونه رزق خدا را بخوری و نافرمانی او بکنی!

دوم آنکه چون گناه خواهی کنی از ملک او بیرون روی.

گفت: چگونه؟ همه جا ملک خداست.

بهلول گفت: خیلی قبیح است که رزق او را بخوری و در ملک او هم باشی و نافرمانی کنی.

سوم آنکه هر وقت میل به گناه داشتی جایی برو که تو را نبیند.

گفت: هرجا که روم خدا مرا می بیند.

چهارم آنکه چون ملک الموت بیاید قبض روحت کند، از او ساعتی مهلت بگیری تا توشه آخرت برداری.

گفت: می دانی که مرا و هیچ کس را مهلت نمی دهد.

بهلول گفت: پس اگر در عین معصیت تو را قبض روح کند چه میکنی؟ سخن راست از دیوانه بشنو و عاقل شو