حضرت سیدالشهدا علیه السلام با اختیار خود، آن همه مصائب و شهادت و اسارت اهل و عیال خود را تحمل نمود؛ زیرا پیوسته و حتی در روز عاشورا بر ان حضرت عرضه می شد که یا نصر و پیروزی را انتخاب کنند یا لقاء الله و معاهده و پیمانی را که با خدا بسته است، ولی ایشان با اختیار خود آن مقامات عالیه را انتخاب کردند.

خدا می داند که آن ها چه می دیدند! حضرت قاسم علیه السلام راجع به مرگ می گوید: « احلی من العسل» (شیرین تر از عسل است). ایا این تعبیر شوخی است؟ ! ما نمی توانیم درجات و مقامات آن ها را تعقل و درک کنیم که چه خبر بوده و چه درک می کردند و چه می دیدند، همین قدر نقل شده که امام حسین علیه السلام مقامات اخروی آن ها را به آنان نشان داد.

این که نقل شده عابس در روز عاشورا، در میدان جنگ در برابر دشمن لخت شد و زره را از تن درآورد، یک کار عادی و آسان نبود. خواست به دشمن بفهماند که ما از روی عقیده و مرام، راه شهادت را اختیار و انتخاب کرده ایم، نه از روی ناچاری و اجبار و تهدید و اکراه یا به جهت شرم و حیا؛ بلکه این مرام ماست و شجاعانه و عاشقانه و داوطلبانه می جنگیم و کشته می شویم و باکی از شهادت نداریم و طرف مقابل، عمرسعد، بیچاره و دربند و اسیر مُلک « ری» است.

حضرت ابالفضل علیه السلام نیز با ان فداکاری هایش می خواست به آنان بفهماند که محبت خدا و محبت دوستان خدا چیز دیگری است که تحمل هر گونه دشواری و ناگواری و سختی در راه رسیدن به ان، سهل و آسان و شیرین است.

منبع: کتاب رحمت واسعه ص 62-64