امام رضا علیه السلام: اِعْلَمُوا أنّكم لا تَشكُرونَ اللّهَ تعالى بِشيءٍ ـ بعدَ الإيمانِ بِاللّهِ ، و بعدَ الاعتِرافِ بِحُقوقِ أولياءِ اللّهِ مِن آلِ محمّدٍ رَسولِ اللّه صلى الله عليه و آله ـ أحَبَّ إلَيه مِن مُعاوَنَتِكُم لإِخوانِكُم المؤمنينَ على دُنياهُم الّتی هِی معبر لهم الی جِنانِ ربهم...
امام رضا علیه السلام می فرمایند: بدانید که پس از ایمان به خدا و پذیرش حقوق اولیای او از آل محمد صلوات الله علیه و آله سپاسگزاریی محبوب تر نزد خداوند از یاری رسانی به برادران مومن نیست. یاری رسانی به زندگی دنیای آنان که راهی است برای رسیدن ایشان به بهشت. کسانی که چنین یاری رسانی کنند، از ویژگان درگاه الهی اند...
شکر آفریدگار و قدرشناسی از نعمت های بیکرانه او، اصلی وجدانی است که عقل زلال همه انسان ها به آن باور دارد و آن را به نیکی می شناسد. سپاسگزاری از نعمت ها در گام نخست از خداوند بزرگ است و با ایمان به پیامبر صلوات الله علیه و آله و امامان علیهم السلام همراه است و این دو از یکدیگر جدایی ناپذیرند.
در گام های بعد سپاس گزاری از خداوند با یاریگری نسبت به برادران ایمانی همراه است و هرگونه کمک رسانی به دیگران با ایمان به خداوند و پیامبر صلوات الله علیه و آله و امامن علیهم السلام پیوندی ناگستنی دارد و این حقیقیتی است که در تعالیم رضوی به صراحت آمده است.
نشانه درستی شکر خدایی و قدردانی از نعمت های پروردگار، مددرسانی به درماندگان است.
امام رضا علیه السلام در پاسخ به این سوال که حق مومن بر مومن چیست؟ می فرمایند: از زمره حقوق مومن بر مومن این است که در دل او را دوست بدارد و با مال و ثروت خویش به او یاری رساند...
باید توانمندان با همه توان به یاری تهیدستان بشتابند و نیازهای آنان را برطرف سازند. اگر جامعه بدینگونه رفتار کرد رضوی است و در راستای تعالیم امام رضا علیه السلام گام برداشته است و گرنه از راه امام، دور است.
