پدیدآوران: حسین اسکندری، بتول سبز علی سنجانی

مشخصات نشر: تهران: دانشگاه علامه طباطبائی،1399

مشخصات ظاهری: 170ص

شماره دیویی: م 525 الف 297/159

معرفی کتاب:                                                                                         

معناشناسی، به منزله راهبردی زبان شناختی با دو رویکرد مطالعه در زمانی و هم زمانی، تلاش می کند معنا را در سیر تطور تاریخی یا در یک دوره از تاریخ بر حسب روابط همنشینی و جانشینی بررسی کند. در کتاب « معناشناسی: ماهیت و ارتباط شیء و مشیت»، تلاش شده است تا با تمرکز راهبرد معناشناختی، مفهوم مشیت و شیء، به منزله عناصر اصلی برنامه کلان خداوند در آفرینش جهان و موجودات عالم بررسی شود.

واژه «مشیت» از جمله واژه های کلیدی در دستگاه معرفتی قرآن کریم است که معنای آن به درستی فهم نشده و باکژتابی معنایی همراه بوده است. موضع گیری های متفاوت در درک معنا یا جهت گیری های کلامی و فلسفی در بررسی معنا موجب شده تا معنای واژه ها با معنای واژه های دیگر در هم آمیخته و جا به جا به کار گرفته شوند و بدفهمی های اساسی در حوزه معنایی آن ها به وجود آورند. این اعتشاش ها سبب شده است تا درست ادراک نکنیم که مشیت، همان اراده یا چیزی متفاوت از آن است. بنابراین بی توجهی به تشابه و تفاوت معنایی واژه های مشیت و اراده و همچنین واژه هایی مانند قدر و قضا باعث شده است که بدفهمی ها و از همین رو باورهای متعارضی درباره آن ها شکل گیرد و مشکلات معرفت شناختی متنوعی را در درک و فهم قرآن و مسائل اساسی آن از جمله جبر و اختیار و سرنوشت انسان به وجود آورند.

کتاب « معناشناسی: ماهیت و ارتباط شیء و مشیت» در 4 بخش تنظیم شده است: بخش اول: مقدمه ای بر مفهوم شناسی مفاهیم قرآنی، بخش دوم: از معنی تا معناشناسی، بخش سوم: معناشناسی واژه های شیء و مشیت، بخش چهارم: چگونه شیء شکل می گیرد. در پایان کتاب، منابع ذکر شده است.