حضرت فاطمه سلام الله علیها: هرکس عبادت خالص خود را به سوی خداوند فرستد خداوند نیز بهترین مصلحت را برای او نازل می کند.

حضرت فاطمه سلام الله علیها: مَن اَصعَدَ اِلَی اللهِ خالِصَ عِبادَتِه اَهبَطَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ اِلَیهِ اَفضَلَ مَصلَحَتِه

عالم هستی بر قواعدی استوار شده است که شناخت آن ها، انسان را به زندگی بهتر رهنمون می سازد. علت و معلول، کنش و واکنش و روابط متقابل گوناگون از مهم ترین قواعد حاکم بر عالم هستی و زندگی انسان است. رابطه ی خداوند و انسان نیز در همین چارچوب ، قابل درک است. قرآن کریم مشحون از بیان این نوع روابط است. آن چه در بیان حضرت فاطمه سلام الله علیها آمده است در واقع، مصداقی از قاعده ی کلی فوق و نمونه ای در کنار سایر نمونه ها می باشد.

اخلاص در عبادت، علت نزول رحمت خداوند است. یکی از اَشکال رحمت خداوند آن است که اسباب و علل در زندگی انسان به نحوی در کنار یکدیگر قرار گیرند که نتیجه ی آن، به مصلحت وی باشد.

در این حدیث، علاوه بر بیان اصل رابطه ی متقابل، نکات دیگری نیز در درون این رابطه ملاحظه شده است.

خالص ترین عبادت، بهترین مصلحت را به دنبال دارد، به عبارت دیگر، کیفیت رابطه نیز به وضع دو طرف رابطه بستگی دارد. از سوی دیگر بر اساس آیه شریفه ی « ان احسنتم احسنتم لانفسکم» انسان هر کار نیکی انجام دهد- که بهترین آن ها عبادت خالصانه است- در نهایت به خود نیکی می کند و منافع عمل، به او بازگشت خواهد کرد.

عبادت خداوند، غایت خلق موجودات است. تحقق این غایت ( به هر اندازه)، اسباب و وسایط و موجودات را به همان اندازه در محل خود قرار می دهد. به همین دلیل، اعمال ناشایست و گناه ( نقطه مقابل عبادت) ، سبب فساد، عذاب و بلایا و در مقابل، تقوا، ایمان و استغفار( مصادیق عبادت) ، سبب نزول رحمت الهی و دوری از عذاب و زندگی امن می باشند.

نکته ی دیگر که در بیان حضرت قابل توجه است آن که در رابطه ی متقابل انسان و خداوند، انسان باید به شأن و جایگاه خود عنایت داشته باشد. مرتبه ی وجودی او نسبت به هستی مطلق، مرتبه ی نازل و به معنای واقعی، تجلی و وجود بالعَرَض است؛ لذا حضرت فاطمه سلام الله علیها می فرمایند کسی که عبادت خالص خود را به سوی خداوند بالا فرستد، خداوند نیز بهترین مصلحت خود را پایین می فرستد.

منبع: حکمت‌هاي فاطمي: شرح چهل سخن از حضرت فاطمه عليهاالسلام/ تاليف حسن ره‌پيک.- تهران: خرسندي، ‎۱۳۹۳.  حدیث سوم