امام باقر علیه السلام: تَخَلَّص الی عظیم الشُّکر بِاستِکثارِ قَلیلِ الرِّزقِ و اِستِقلالِ کَثیرِ الطّاعةِ
امام باقر علیه السلام: با زیاد شمردن رزق اندک و کم شمردن طاعت بسیار، به سپاسگزاری بزرگ دست پیدا کن.
هر چه از دوست می رسد نیکوست.
هر نعمتی هم که از خدای بزرگ به ما برسد بزرگ است هر چند به ظاهر کوچک و کم باشد .
این اساس شکر گزاری به در گاه خداوند است و مایه افزایش نعمت می گردد .
ناسپاسی است اگر بگوییم این نعمت که چندان زیاد نیست یا چندان ارزشمند نیست ! این سبب محرومیت از همین نعمت می شود .
از سوی دیگر طاعتی که به در گاه خدا انجام می دهیم نمازی که به جای می آوریم و روزه ای که می گیریم هر چند زیاد باشد در مقابل اندوهی از نعمت های الهی چیزی به شمار نمی آید .
کسی که با خواندن چند رکعت نماز یا چند صفحه قرآن یا چند روز روزه داری گمان می کند قله های معنویت و بندگی را فتح کرده دچار غرور و خودپسندی شده است .
شخصی چون حضرت رسول صلوات الله علیه و آله با آنهمه معرفت و محبت به خدا و عبادت های فراوانی که داشت، می فرمود :ما عبدناک حق عبادتک.
خدایا آنگونه که سزاوار توست تو را عبادت نکرده ایم.
با این وصف حال و روز ما روشن است و ما چه باید بگوییم؟
پس بنا به فرمایش امام باقر علیه السلام، رسیدن به مقام و مرتبه (شکر عظیم) به آن است که نعمت های کوچک و اندک خدا را هم بزرگ شماریم و عبادت و طاعت فراوان خودمان را به حساب نیاوریم.
