حضرت علی علیه السلام: دوست، هرگز دوست واقعی نخواهد بود مگرآن که برادر خود را در سه حالت حفظ کند: در دوران تنگدستی و گرفتاری، در زمان نبودنش و پس از وفاتش.

حضرت علی علیه السلام: لا یَکونُ الصّدیقُ صَدیقاً حتّی یَحفَظَ اَخاهُ فی ثَلاثٍ: فی نَکبَتِهِ وَ غَیبَتِهِ وَ وَفاتِهِ

حضرت علی علیه السلام در این حدیث شریف به ویژگی های دوستان واقعی اشاره می کنند. بسیارند کسانی که شعار دوستی و ارادتمندی می دهند اما صحنه امتحان و موقعیت های دشوار و شرایط نیاز که پیش آید دوستان واقعی از مدعیان دوستی و برادری شناخته می شوند.

یکی از این صحنه ها هنگام گرفتاری و رنج است که دوستان همدل و صمیمی را می توان شناخت.

دوست مشمار آنکه در نعمت زند             لاف یاری و برادر خواندگی

دوست آن باشد که گیرد دست دوست       در پریشان حالی و در ماندگی

صحنه دوم، در غیبت و پشت سر اوست گاهی در غیاب دوستمان از او بدگویی می کنند یا نسبتهای دروغ می دهند یا در حق او ظلم می کنند دوست واقعی در غیاب دوستش با ید از او دفاع کند و آبروی او را حفظ کند.

صحنه سوم، دوران پس از مرگ است. دوست را نباید فراموش کرد حتی پس از مرگ او. باید از او و نیکی هایش یاد کرد، به بستگان و فرزندانش رسیدگی کرد و جویای حال آنان شد بر مزار او رفت و برایش فاتحه ای نثار کرد .این هاست نشانه های دوست واقعی.