امام حسین علیه السلام: به یقین، شیعیان ما آنانند که دل هایشان از هر نوع فریبکاری، کینه و دشمنی پاک و سالم باشد.

امام حسین علیه السلام: إنَّ شیعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلُوبُهُمْ مِنْ کُلِّ غِشٍّ وَ غِلّ وَ دَغَل.

بحارالانوار، ج 68، ص 156 

امام حسین علیه السلام این سخن را در پاسخ کسی فرمود که به آن حضرت گفت: یابن رسول الله! من از شیعیان شمایم.

حضرت او را از این ادعا که بدون پشتوانه عملی باشد نهی کرد و به تقوا فراخواند و فرمود: نگو من از شیعیان شمایم، بگو من از موالیان و دوستداران شمایم. ادعای شیعه بودن، ادعای بزرگی است.

مگر می توان پیرو یک « پیشوا» بود و در رفتار و صفات، از او پیروی نکرد؟ شیعه بودن، تنها به ادعا نیست؛ به عمل است. 

اعتقاد به تشیع، تنها اعتقاد به امامت امامان معصوم علیهم السلام پس از پیامبر خدا صلوات الله علیه و آله نیست، بلکه پیروی کردن از آن پیشوایان در همه زمینه ها، از جمله در راه و رسم زندگی و اخلاق و رفتار با دیگران است.

پیشوایان ما، پاک ترین انسان های زمان خود بودند و از پیروان خود انتظار داشتند در تهذیب نفس و خودسازی و آراستگی به صفات نیک و پیشگامی در امور خیر و در داشتن دلی دور از کینه و دشمنی و رفتاری دور از نیرنگ و فریب به آنان اقتدا کنند.

دل، قلمرو محبت خدا و خوبان است. آلوده ساختن آن به کینه و حسد و بدخواهی، جفا در حق آن است. شیعیان نباید سر کسی کلاه بگذارند، کلک بزنند، علیه فردی یا جمعی نقشه بکشند و توطئه بچینند و از در دشمنی درآیند.

صداقت و خیرخواهی، شاخصه پیروان اهل بیت علیهم السلام است.