یکی از موضوعاتی که در روایات معصومان علیهم السلام بدان تصریح شده است، « قرائت قرآن» است. در روایات بسیاری برای خواندن آیات قرآن، جایگاهی بس والا و اجر و پاداشی درخور توجه بیان شده است. در قسمت دوم از موضوع « امام حسین علیه السلام و قرآن» به « قرائت قرآن» از منظر امام حسین علیه السلام می پردازیم.
امام باقر علیه السلام از پیامبر روایت کرده است که فرمود: « من قَرَأَ عَشْرَ آیاتٍ فی لَیْلَةٍ لَمْ یُکْتَبْ مِنَ الْغافِلینَ، وَمَنْ‌قَرَأَ خَمْسینَ آیَةً کُتِبَ مِنَ الذّاکِرینَ،وَمَنْ قَرَأَ مِائَة آیةٍ کتب من القانِتینَ، وَمَنْ قَرَأَ مِائتی آیَةٍ کُتِبَ مِنَ الْخاشِعینَ، وَمَنْ قَرَأَ ثَلاثَ مِئَةِ آیةٍ کُتِبَ مِنَ الْفائِزینَ، وَمَنْ قَرَأَ خَمْسَ مِائَةِ آیةٍ کُتِبَ مِنَ المُجْتَهدینَ، وَمَنْ قَرَأَ ألْفَ آیةٍ کُتِبَ لَهُ قِنْطارٌ مِنْ تِبرْ- القِنطارُ خَمْسَهَ عَشَرَ ألفَ مِثْقالٍ مِن ذَهَب وَالمِثقالُ أرْبَعَةٌ وَعَشْرونَ قیراطاً- أصْغَرُها مِثْلُ جَبَلِ اُحُدٍ وَأَکْبَرُها مابَیْنَ السماءِ وَالارض» ؛ کسی که در شب، ده آیه از قرآن بخواند از غافلان نخواهد بود و کسی که پنجاه آیه بخواند، از ذاکران شمرده خواهد شد و کسی که صد آیه بخواند از قنوت کنندگان شمرده خواهد شد و کسی که دویست آیه بخواند از خاشعان و کسی که سیصد آیه بخواند از رستگاران و کسی که پانصد آیه بخواند از مجتهدان و کسی که هزار آیه بخواند برای او ( ثواب انفاق) قنطاری از طلا خواهد بود که هر قنطار، پانزده هزار مثقال از طلا و هر مثقال بیست و چهار قیراط است که کم ترینش مانند کوه احد و بزرگ ترین آن به اندازه فاصله آسمان و زمین است.
هم چنین از پیامبر صلی الله علیه و آله مروی است: « نَوّرُوا بُیُوتَکُمْ بِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ ... فَإِنَّ الْبَیْتَ إِذَا کَثُرَ فِیهِ تِلَاوَةُ الْقُرْآنِ أَضَاءَ لِأَهْلِ السَّمَاءِ کَمَا تُضِیءُ نُجُومُ السَّمَاءِ لِأَهْلِ الدُّنْیَا»؛ خانه های خویش را با تلاوت قرآن روشنایی بخشید... خانه ای که در آن قرآن زیاد تلاوت شود، خیر و برکت آن زیاد و برای اهل آن خانه، گشایش حاصل شود و آن خانه برای اهل آسمان درخشندگی خواهد داشت؛ همان طور که ستارگان آسمان برای اهل دنیا درخشندگی دارند.
نیز از امام صادق علیه السلام نقل شده است: اِنَّ البَیتَ اِذا کانَ فیهِ المَرءُ المُسلِمُ یَتلو القُرآن یتراءاه اَهلُ السَّماءِ کما یتراءی اَهلُ الدنیا الکَوکَبُ الُّدُّرّی فی السَّماء» ؛ وقتی که مسلمانی در خانه اش قرآن تلاوت می کند، اهل آسمان او را نظاره می کنند، مانند مرد که ستاره های درخشان را مشاهده می کنند. هم چنین امام صادق علیه السلام از امیر مومنان علیه السلام روایت کرده است: « خانه ای که در آن قرآن خوانده شود و خداوند یاد شود، برکتش افزون می شود و ملائکه در آن حضور می یابند و شیاطین از آن دور می شوند و همان گونه که ستارگان برای اهل زمین می درخشند، آن خانه نیز برای اهل آسمان بدرخشد و خانه ای که چنین نباشد، خیر و برکتش کاستی یافته، فرشتگان از آن دور شده، شیاطین در آن جا حضور می یابند».
این معنا از امام حسین علیه السلام که خود ترجمان قرآن و قرآن مجسم است، در فضیلت قرائت قرآن ( به روایت بَشر) می فرماید: «مَن قَرَأَ آيَةً مِن كِتابِ اللَّهِ عز و جل في صَلاتِهِ قائِماً، يُكتَبُ لَهُ بِكُلِّ حَرفٍ مِئَةُ حَسَنَةٍ، فَإِذا قَرَأَها في غَيرِ صَلاةٍ، كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ حَرفٍ عَشرَ حَسَناتٍ، وإنِ استَمَعَ القُرآنَ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ حَرفٍ حَسَنَةً، وإن خَتَمَ القُرآنَ لَيلًا صَلَّت عَلَيهِ المَلائِكَةُ حَتّى يُصبِحُ، وإن خَتَمَهُ نَهاراً صَلَّت عَلَيهِ الحَفَظَةُ حَتّى يُمسِيَ، وكانَت لَهُ دَعوَةٌ مُجابَةٌ، وكانَ خَيراً لَهُ مِمّا بَينَ السَّماءِ إلَى الأَرضِ. قُلتُ: هذا لِمَن قرَأ القُرآنَ، فمَن لم يَقرَأ؟
قالَ: يا أخا بَني أسَدٍ، إنَّ اللَّهَ جَوادٌ ماجِدٌ كَريمٌ، إذا قرَأ ما مَعَهُ أعطاهُ اللَّهُ ذلِكَ» ؛
کسی که آیه ای از قرآن را در نماز خود در حال ايستاده بخواند، در برابرهر حرفى از قرآن، برای او صد حسنه نوشته مى‌شود؛ اگر آن را در غير از نماز بخواند، خداوند در برابر هر حرف، ده حسنه برايش مى‌نويسد و اگر به قرآن گوش دهد، در برابر هر حرف، برای او يك حسنه نوشته می شود و اگر در شب، قرآن را ختم كند، فرشتگان تا صبح بر او درود مى‌فرستند و اگر آن را در روز، ختم كند، فرشتگان نگهبان تا شب بر او درود مى‌فرستند و يك دعاى اجابت شده نزد خداوند دارد واین برای او از آن چه بین زمین و آسمان باشد، بهتر است.
بُشر می گوید: من به حضرت عرض کردم: این پاداش کسی است که همه قرآن را بخواند، اما کسی که همه قرآن را نخواند چه؟ حضرت فرمود: ای برادر اسدی! خداوند بخشنده، بزرگوار و کریم است. اگر بنده هر مقدار از قرآن را بخواند، خداوند این پاداش را به او می دهد.
هم چنین سیدالشهدا علیه السلام از پیامبر روایت کرده است: « حَمَلَهُ القرآنُ عُرَفا اَهلِ الجَنَّه» ؛ حاملان قرآن، عارفان اهل بهشت اند، همان گونه که در جایی دیگر از پیامبر صلی الله علیه و آله روایت شده است: « اَشرافُ اُمَّتی حَمَلَةُ القُرآنِ وَ اَصحابُ الَّلیل »؛ خوبان امتم حاملان قرآن و شب زنده داران هستند.
زندگی و حیات حضرت سیدالشهدا علیه السلام برای قرآن بود و تمام تلاش های آن حضرت نیز برای احیای قرآن بود؛ چه در در دوران سکوت خویش و امامت برادرشان امام مجتبی علیه السلام و چه در دوران سکوت و پس از شهادت امام حسن علیه السلام و چه در دورانی که اساس دین را در خطر دید و تصمیم به قیام گرفت و تمام هستی خویش را در این مسیر قرار داد.
بهترین جلوه احیای نام و یاد کتاب الهی، آن جا صورت گرفت که سر مقدس حضرت بر بالای نیزه، ندای الهی سرداد و با این ندا، به سیاه دلانی که هیچ گاه نخواستند ندای حق را بشنوند و بدان تمکین کنند، فهماند که نور الهی خاموش شدنی نیست و قرآن برای همیشه زنده خواهد بود: « يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ» . آری، آن سر مبارک بر روی نیزه، اصحاب کهف را یاد نمود که « أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْكَهْفِ وَالرَّقِيمِ كَانُوا مِنْ آيَاتِنَا عَجَبًا»
و این که آنان به پروردگارشان مومن بودند و خداوند آنان را هدایت فرمود. « إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًى» و عاقبت به ستم کاران هشدار داد که آنان بدفرجامی خواهند داشت: «وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»
منبع: قرآن و امام حسین علیه السلام: تحلیل استشهادات قرآنی و روایات تفسیری امام حسین علیه السلام/ حسین مطهری محب، صفحات 59-62
