در مورد روز عاشورا و واقعه ی عظیم کربلا پرسش هایی مطرح است که قصد داریم برخی از آن ها را با عنوان « پرسش و پاسخ پیرامون عاشورا» بیان کنیم. یکی از سوالاتی که مطرح است این است که عاشورا روز وصال حسین علیه السلام با محبوب خویش بود؛ پس چرا سوگواری کنیم؟

بعضی می گویند: روز عاشورا روز شادی و مسرت اهل بیت علیهم السلام است؛زیرا روز کامیابی و ظفر و وصال امام حسین علیهم السلام و اصحاب آن حضرت به پروردگار متعال است، و تأسّف و سوگواری ما، ناشی از جهل به مقام شامخ آن حضرت و محبت و دلبستگی ما به دنیاست. این نظر تا چه اندازه صحیح است؟

السلام علیک یا ابا عبدلله حسین و علی الارواح التی حلت بفنائک

قال الرضا علیه السلام: ان الیوم الحسین، اقرح جفوتنا، و سبیل دموعنا...اورثتاالکرب و البلاء الی یوم الانقضاء فعلی مثل الحسین فلیبک الباکون ، فان البکاء علیه یحط الذنوب العظام

عظمت عاشورا

روز عاشورا روز اوج ظهور کرامت انسانی و بروز نهایت عظمت درجات معنوی است،و زبان و بیان ما از توصیف مجد، شرف، ایمان،عالی ترین مکارم اخلاق، صبر، استقامت، شجاعت، تسلیم، توکل، عزت و مواضع جلیله ای که در آن روز از حضرت سیدالشهداء علیهم السلام ظاهر شد، عاجز و ناتوان است.

لولا صوارمهم و وقع نیالهم

لم یسمع الآذان صوت مکبر

قد غیرالطعن منهم کل جارحه

سوی المکارم فی امن من الغیر

اشهد انه علیه السلام بذل مهجة فی الله حتی استنفذ

 عباده من الجهالة و حیره الضلالة

همان طور که گفته اید این روز، روز افتخار و مباهات بر ملائکة مقربین است؛ روزی که هیبت و عظمت آن از کوه های جهان ، کهکشان ها و منظومه ها سنگین تر است، عقول عقلا را مات و حیران نموده، ئ همة دنیا را برابر آن روح بزرگ تر و پهناورتر از زمین و آسمان، خاضع نموده است؛ سزاوار است که هر انسان آگاه و بلکه همگانبه این روز، افتخار کنند و بر خود ببالند؛ این با نگاه به عظمت موضع و موقف حضرت سیدالشهدا و آن ایستادگی بی نظیر در آن ایستگاه و حفظ موقعیت در برابر عواملی که هریک می توانست بزرگترین تهمتنان جهان را به قبول شکست و و تسلیم وا دارد، سراسر افتخار و عظمت است.

روز مصیبت های جانکاه

در عین حال ما از سوی اهل بیت علیهم السلام وظیفه داریم که این طغیان بزرگ کفار و شقاوت بی مانند دشمنان خدا و مصائب جانکاه غیرقابل تحملی را که به سیدالشهدا علیه السلام وارد کردند، محکوم  کنیم و تنفر و بیزاری خود را از مرتکبین این واقعه اعلام نماییم و بیشترین برنامه های سوگواری را در روز عاشورا و دیگر مناسبت ها اظهار کنیم و بر سر و سینه بزنیم، نوحه بخوانیم، « الله اکبر ماذا الحادث الجلل» ( چیست این پیشامد بزرگ؟)بگوییم و همان طور که زینب کبری، عقیلة القریش فرمود:

لیت السماء اطبقت علی الارض و لیت الجبال تدک دکت علی السهل( ای کاش، آسمان بر زمین می چسبید و ای کاش کوه ها بر دشت ها خُرد می شد)

را تکرار کنیم و « کاش آن زمان سراق گردون نگون شدی» را بسراییم و هر چه می توانیم، تاسف خود را از آن مصیبات بزرگ که بر اهل بیت علیهم السلام وارد شد اظهار کنیم و هر وقت، آب می نوشیم بر حسین علیه السلام سلام و صلوات بفرستیم؛ این بر همه، هم سنت است و هم بزرگداشت. روز حسین علیه السلام مکتب است، مدرسه است، مذهب است، انسان ساز است، احیای دین است، محکوم کردن ظلم و ستم است و حمایت از حق و اسلام است.

منبع: گفتمان عاشورایی/ آیه الله العظمی صافی گلپایگانی. صفحه 83-85